W rzeczywistości mijały lata. Każda kolejna noc zatapiała nieruchome oblicze w smutku, by za dnia przeistoczyć się w smutek jeszcze głębszy, bo nienaturalny dla ciemności. Jeden, drugi, trzeci... pięć, dziesięć, piętnaście. Zobojętnienie dobiegło kresu po dwudziestu wiosnach, kiedy to Złotooki z potępieńczym krzykiem usiadł - tak, jakby zasnął przed chwilą.

Długie paznokcie zacisnął, wbijając je z wolna w skronie. W takich chwilach przelewała się przezeń pustka, niczym krzepnąca krew, nieregularna, a jednak czysta, ślepa, mogąca ogarnąć. Zaprzestał krzyku urwanie, nagle. Spojrzenie jego oczu ze szkarłatnego zmieniło się w martwo złote. Do wnętrza celi zajrzał strażnik.
- Wychodzicie z nakazu Władcy.

Nie sposób było zrozumieć potępionego żywota, gdy nie prowadziło się go samemu - a i wówczas jakiekolwiek zrozumienie przychodziło trudno oraz boleśnie. Mimo szaleństwa, które gnieździło się w starszym, nie towarzyszył mu całościowy chaos - nie miotał się, nie toczył piany z ust. Był zdumiewająco spokojny, gdy ze swych skroni wydobył potoczki krwi. Nie spoglądając na Ryu, wstał dokładnie po tym, jak ten podał mu rękę. Niczym bezwolna lalka, zataczając się subtelnie, sennie, wyszedł poza kraty.

Jak przez mgłę poczęły do niego docierać bodźce rzeczywistości. Echo dawnego bicia serca, dotyk, zapach kogoś, kto był młodszy, jednak podobnie jak on, objęty mentalnym kurzem.
Nikt ich nie zatrzymywał. Słowo strażnika było w tym więzieniu słowem prawdy. Złote oczy lustrowały z obojętnością mijane kamienie, korytarze, głęboką noc, która nad nimi zawisła. Szedł przed siebie nie wiedząc nawet, czy czarnooki towarzysz nadal go podtrzymuje.

Gdyby nie pomoc Ryu, z pewnością by się potknął, obojętny na majestat, z jakim mógł stawiać kroki bez najmniejszych starań. Leżąc na ziemi, nie wstałby jeszcze co najmniej przez kilka godzin. Po latach oczekiwania na wolność, wolność była pustką. Nic go nie oczekiwało, nikt. Zatapiał się w cień własnej świadomości oraz przydrożnego drzewa, gdy posłyszał głos niedawnego współwięźnia.
- Do swego domu. - rzekł przytomnie, przytłumionym jednak nieco głosem.
Stanął. Odwrócił się. Przesunął wzrokiem po postaci Ryu, jak gdyby widział go po raz pierwszy w życiu.

Potrzebował czasu, by powrócić do życia - nie tego, który wykreował spaczony umysł, trawiąc jęki świata przez dwadzieścia lat, dzień za dniem, noc po nocy, a tego, który go otaczał. W milczeniu czekał na niego, przyzywając spojrzeniem. Pewien był, iż jego dworek stoi nadal. Zawsze na niego czekał. Ruszyli razem, obaj szaleńcy, z których starszy cechował się zmąconym spojrzeniem i nierównym krokiem, wyraźnie jednak posiadającym swój cel. Niebawem stanęli przed posiadłością.

[ z tematu, http://www.neovampires.pun.pl/viewtopic … d=210#p210 ]