Upiorne z wyrazu rozbawienie zagościło w oczach złotookiego mężczyzny, gdy ujrzał przejaw młodzieńczej dumy Ryu. Miała zniknąć, przegoniona przez głód.
- Niesłusznie się obruszyłeś. Śmiertelnik niczemu nie jest winien.
Rzekł z rozsądkiem i ciężarem doświadczenia w głosie. Sam fakt, iż przebywali w więzieniu był upokarzający. Wszelkie, towarzyszące temu działania były jedynie przykrym ozdobnikiem. Było mu wszystko jedno, gdy zamierzał zasnąć. Przyciągnął mężczyznę, wzrokiem badając jego szyję. Nie została naruszona. Jedynie go pobito. Oczy krwiopijcy zalał szkarłat.

- Skąd u bestii taki altruizm? - rzekł zgryźliwie.
Jeśli Ryu pragnął sprawdzić, czy starszy potrafi się pohamować, miał kiepskie poczucie humoru. Közi potrafił, lecz nie widział celu w zatrzymywaniu życia śmiertelnego, i tak musiejącego zginąć. Spoglądając na Czarnookiego, wbił się w pulsującą szyję.

Widząc, co czyni Ryu po odebraniu mu pożywienia, uniósł jedynie brwi. Językiem zgarnął pozostałości krwi z wyraźnie wykrojonych przez naturę ust. Oparł się o ścianę, obserwując ciało mężczyzny, stopniowo targane dreszczem coraz mocniej. Dopiero po dłuższej chwili ozwał się w upiorny sposób mocnym, metafizycznym wręcz głosem:
- Nikogo to nie obchodzi. Możesz nawet zrobić całą armię. Póki nie zabija więźniów, pozostaje szarością.

Teatralnie przewrócił oczyma. Gnijąc w więzieniu nie spodziewał się, iż otrzyma w ramach towarzystwa mężczyznę o nastoletnim, niejednokrotnie nieznośnym usposobieniu.
- Gdybyśmy nawet uciekli, armia Władcy niebawem odnalazłaby nas i Ciebie rozerwała na strzępy, mnie zaś wtrąciła do więzienia na wielokrotność tego, co przesiedziałem dotychczas.
W jego głosie słychać było głębokie zwątpienie - ucieczką, życiem.

- O altruizm prosi skrajny egoista, pragnący używać życia. - rzekł z jadowitością, skrytą pod szklaną powłoką chłodu w głosie.
- Nie znasz Władcy. Jeśli miał w zamiarze Cię zabić, po ucieczce uczyni to, dodając uprzednio szereg tortur, o których Ci się nie śniło.
- Nie wiem, co Ty chcesz robić, lecz ja w spokoju uczynię swoje, zasnę, a gdy się zbudzę, będziesz tuż obok ze swym niedobitkiem, sam, lub gdzieś w ponadprzestrzeni, martwy.
Osunął się na ziemię, na plecy. Nie zamierzał użerać się z planami młodzieńca. Pragnął jedynie wyzwolenia oraz późniejszego życia w kojącej samotności. Złożył ręce na torsie, wyciszając się.

Ukazał kły w agresywnym syknięciu nie chcąc, by go poruszano. Szczęściem, jeszcze nie zasnął. Budzony, zyskiwał w oczach szał, w mięśniach nieciekawą magię destrukcji, a w ustach ryk obłędu.
- Może pragnie, byś wcześniej nauczył się czegoś. Nasz kochany Monarcha uwielbia życiowe mądrości. - rzekł szorstko, ironicznie. Należał do osób, które - choć niższe, tudzież jedynie bliskie Władcy w mądrości uważały, że niepotrzebnym jest słowo, gdy trzeba działać.
- Zaśnij wreszcie.

Nie zwracał najmniejszej uwagi na wynaturzony twór, wijący się w agonii. Gdy Ryu zasnął, jego towarzysz pogrążony był już w głębokim stanie, pozbawionym snów, sztywny niczym nieboszczyk, zimniejszy od lodu. Było mu wszystko jedno, co stanie się z nim samym - wiedział bowiem, iż istnieje jedna tylko nadzieja na śmierć, ukryta pod przydomkiem Potomek Róży.