Ktoś, wiekiem fizycznie bliski niebezpiecznemu władcy, bogatszy o zrozumienie dla buntu, uboższy o poczucie winy, sięgające wieków wstecz, siedział w bezruchu pod ścianą lochu. Strażnicy mieli wtrącić Ryu do więzienia samotnie, nie przewidzieli jednak, iż zamieszanie w podwójnej celi zmusi parę mężczyzn do próby mordu, jeden na drugim. Dlatego też czarnowłosy umieszczony został w celi wraz z kuzynem Najstarszego, o zszarzałej już białej koszuli, czarnych spodniach, niegdyś idealnie połyskujących butach. Mężczyzna o pustym spojrzeniu emanował smutkiem i wrażeniem nicości, zakryty pod roztrzepanymi lokami, zamyślony.

Trwał tu od lat sześćdziesięciu, uwięziony po raz kolejny w swym żywocie. Wszystko to za sprawą ataku szału, który nieszczęśliwie dotknął grupy śmiertelnych. Nie sądził, by dane było mu dostrzec z bliska kogokolwiek innego, aniżeli ofiary, sprowadzane z rzadka, już słabe.
Czując dotykające go myśli, ani drgnął. Miał wrażenie dyskomfortu, bowiem odzwyczaił się od obecności krwiopijcy dłuższej, aniżeli ta trwająca tyle, co wrzucenie człowieka do celi. Nie było tym samym odczuwanie istoty poprzez mury. Teraz mógł bowiem ujrzeć z bliska, słyszeć nie tak dawno zabity oddech. Zamknął oczy, korzystając jedynie z drugiego.

Nie sposób było rozszyfrować sylwetki oszalałego w głębi myśliciela. Starania starszych i młodszych kończyły się na infantylnych skojarzeniach, z których większość spotykało się z milczącą ironią. Posłyszał stuk kamienia. Wówczas uchylił powieki, podbite pragnieniem krwi i życiowym zmęczeniem. Nie zareagował, jedynie wpatrując się w ponury kształt, jak gdyby był to dziwny cud świata.

Nie czyniło mu różnicy, czy wampir uśmiechał się, czy też nie. Był wytrącony z życia, z reakcji, zdegradowany do własnych refleksji i pragnienia... przede wszystkim śmierci. To, dotyczące krwi, drażniło go, przypominając o konieczności, brak której zaspokojenia nie równał się wybawieniu. W końcu poruszył się, podchodząc do leżącego. Sam położył się obok, obserwując jego twarz. Jako sędziwy krwiopijca wszystko widział nadzwyczaj dokładnie. Jego oczy zasiedlił szkarłat. Był głodny. Bardzo głodny. Odchylił szyję Ryu.

Dla wielu wampirów, zwłaszcza tych młodszych, charakterystyczny był ciężki sen. Ryu posiadał ograniczoną czujność, jako, iż miał do czynienia ze starcem. Gdyby zbliżył się młody wampir, echo krwioobiegu mogłoby wywołać żywszą reakcję uśpionego. Közi trwał w wiecznym napięciu, wtrącony w wizję bez przyszłości, ciemne lochy lub też złudną wolność pod obserwacją Władcy. Odczuł nić porozumienia pomiędzy ich umysłami. Odrzucił ją jednak, w smutku wierząc, iż ten jego jest niepodzielny - było to bowiem wszystko, co tak wedle swego toku myślenia posiadał na wyłączność. Nie mogąc dłużej opierać się podrzędnej potrzebie, gładko zanurzył kły w szyi krwiopijcy, podtrzymując go, by się nie szarpnął. Westchnienie tłumionej ponurą osobowością ulgi przeszyło powietrze.

Podświadomie spodziewał się reakcji Ryu. Niemożliwym byłaby bierność kogokolwiek zaatakowanego w takiej sytuacji. Widząc wyraz oczu towarzysza celi, zyskał w czerwonych w owej chwili oczach drapieżny błysk kpiącego rozbawienia. Z początku odsunięty, już po chwili przyparł go do ziemi, siadając okrakiem na jego biodrach. Nadgarstki Czarnookiego przyszpiliwszy do zimnej posadzki, wbił się w jego tętnicę, dając upust swemu pragnieniu. Pił silnie, nieustępliwie.

W chwilach takich, jak ta na jaw wychodziła siła Közi'ego, zazwyczaj kryta pod maską zobojętnienia na zagrożenie, pragnienie, jakąkolwiek emocję. Był bardziej porywczy od swego kuzyna, lecz podobnie jak on potrafił być spokojny. Nie teraz jednak, gdy zyskał chwilowy cel. Światło rozkoszy pośród mroku upływających lat. Był świadom, że nie może zabić więźnia Kamijo. Miał szacunek do jego decyzji i wiedział, że nie bez powodu ten pozbawia wampiry wolności. Nie tracił równowagi. Było mu mimo to trudniej, osłabionemu. Z każdą sekundą zyskiwał więcej siły. Gdy już dopił krew do połowy, zatrzymał się. Odsunął swe ciało gwałtownie do tyłu, by nie ulec pokusie. Rozbiegane oczy wodziły swym spojrzeniem dookoła, obrazując ukojony na moment obłęd.