Słabość ciała krwiopijcy uwarunkowana była raczej kruchością jego stanu psychicznego, aniżeli rzeczywistym, fizycznym bezwładem. Pozwalał się kierować ciepłemu dlań wampirowi, ten bowiem stanowił filar rzeczywistości, dowód na to, iż Közi się zbudził.
- Na terenie mej posiadłości. - rzekł głosem pewnym, wyrazistym, prostując się. Niebawem już o własnych siłach otworzył drzwi kluczem, który sumiennie krył na łańcuszku przy sercu. Widom posiadłości przywrócił mu siły. Zaprosił Ryu do środka ruchem dłoni. Wnętrze domostwa było zupełnie puste, głuche.

Wyrywkowo Közi zatrudniał służbę, by zajmowała się domem, utrzymując go w stanie czystości. W chwili jego wyjścia z domu posiadłość była świeżo po sprzątaniu, toteż - nie licząc warstwy kurzu na wszystkim, na czym tylko mógł osiąść - widok mógł być dla oczu postronnych harmonijny. Zerknął na obraz cyganki-matki-anioła śmierci, jak sam go nazywał, który nieodłącznie kojarzył mu się z domem. Skinął głową na znak podziękowania. Wprowadził go do salonu.
- Napijesz się wina, koniaku, sake? Podejrzewam, że jesteś napojony krwią.
Spojrzał Ryu w oczy, znalazłszy się obok okna.

Słysząc jego odpowiedź, wyjął z półki dwa kieliszki. Otarł je dobrze krytym kawałkiem tkaniny, oczyszczając. Sam lubił pić krew i nie odmawiał sobie tego. Nie miał jednak dużych potrzeb jako starszy wampir.
Posłyszawszy pytanie, zerknął na niego. Nalał wina.
- Żyć z dnia na dzień, jak czyniłem to wcześniej. Ty zaś, mały buntowniku?
Zbliżył się i podał mu naczynie, wypełnione szkarłatnym płynem dobrego rocznika.

- Z chęcią bym Ci pomógł, gdyby nie fakt, iż karą mą będzie życie.
Niejednokrotnie wypowiadał się o życiu właśnie tak - z tajemniczą goryczą, jak gdyby obiecana mu była zbawienna śmierć.. pewnego dnia. Gorycz ta nie pozbawiona była żartobliwego tonu, w jaki oblekła się cała ich rozmowa na ten moment. Podszedł do sofy, której to część otrzepał kilkoma silnymi ruchami dłoni. Usiadł nieopodal Ryu.
- Poważnie rzecz biorąc... czy ktoś na Ciebie czeka?

Pominął temat oczekiwania, czując, iż nie jest on miłym, ani też ważnym dla rozmówcy. Patrzył na niego z właściwą sobie ironią, obojętnością wobec jakiejkolwiek filozofii zakładającej, iż życie mogłoby zostać obrócone na korzyść. Sam czuł się jego więźniem.
- Ukarałem Władcę po wielokroć. Na złość jemu stworzyłem rzesze wampirów. Nic mi z tego nie przyszło. - po chwili dodał - Jesteś zapewne mym dalszym potomkiem. Nie bawi mnie już tego typu ojcostwo. Być może kiedyś zrozumiesz, co oznacza.. nie mieć ochoty na bunt.

Utoczył trunku do połowy pojemności naczynia kilkoma łykami pod rząd, niespiesznymi i w pewien, niespokojny w dziwnej nieruchomości  sposób. Odwzajemnił jego spojrzenie do głębi, choć z pozoru płytko - tak, jak gdyby dostrzegał więcej, niźli pragnął, z przyzwyczajenia, siłą natury, którą gardził.
- Ból, wynikły z braku powodu jest dobrym dla życiowych masochistów bądź tych, którzy - podobnie jak ja - przywykli do pustki, nie dającej żadnych możliwości. Wszystko bowiem, co uczynić mogłem wobec siebie, uczyniłem. Ty zaś jesteś młody. Możesz żyć grzechami, tkwisz jeszcze pomiędzy wrotami zła, a mglistymi, poranionymi wspomnieniami wrotami dobra.

- Bliżej mi do cienia zła, aniżeli jasności, dobrem zwanej. Jeśli dane będzie Ci mnie poznać, potwierdzisz. Uszanowanie było mi w owym momencie dalekie. Zwyczajnie nie chciałem się spierać z kimś, kogo nawet nie znałem i - szczerze przyznam - nie obchodził mnie. I ja uważnością nie ustępuję duchowemu sokołowi.
Zwęził powieki, lustrując sylwetkę osobliwego gościa w swym domu. Gdy ich kieliszki stały się puste sięgnął po butelkę, wzrokiem sugerując, by przysunął mu kieliszek.