Gesty, towarzyszące Ryu świadczyły o jego młodzieńczej buntowniczości. Było to drażniące, ale i intrygujące. Közi wątpił, by utrzymali wojenny topór, mając spędzić ze sobą tyle czasu. W innym wypadku Ryu by nie przeżył, zaś on sam przedłużyłby swą porywczością własny pobyt w zamknięciu.
- Moje oczy są zmienne. Czasem złoto wpada w lekki błękit, czasem w przejrzysty brąz. Niekiedy we wściekłą czerwień, co być może zdążyłeś zauważyć.
Tym razem to dzika żółć, surowe złoto błysnęło zza grzywki.

- Mam wrażenie, że jesteś szalonym chłopcem, niedojrzałym romantykiem - skoro już poetycko się do siebie odnosimy. Jeśli stal może być ciepła, z pewnością zasiedliła się w oczach jednego mężczyzny. Widoczna jest momentami u Ciebie.
Nic ponad jego wargi nie poruszyło się.

- Absolutnie, krytyczny paniczyku. - rzekł z nutą ironii. Nie mógł być słodki i delikatny na dłuższą metę. Zawsze odnalazł w sytuacji jakiś minus. Zwęził powieki, czując, że Ryu pozwala sobie na dmuchanie.
- Gdyby tylko była pozostawiona na mrozie...
"Pstryknął" palcami przed jego obliczem, znienacka. Czy chłód wykluczał figlarność?

Nie pozwalał się ignorować w rozmowie, zwłaszcza, gdy zdawała się ona interesującą. Cóż nie było interesującego po tylu latach dialogu z samym sobą?
- Żmijko, miałem na myśli, iż pragnę wyjść na mróz.
Przyglądając się mu stwierdził, iż Ryu w pewnym stopniu przypomina żmiję, nie tylko językiem, ale i aparycją. Nie myślał tylko w sensie pejoratywnym. Przydługim paznokciem musnął jego lico.

- "Podrap"? Skłoń się nieco ku werbalnym niunasom, inaczej podrapię nie tak, jak trzeba. - rzekł wyniośle, potwierdzając jego późniejsze słowa o egipskim kocurze.
- Wyniosły i giętki, powiadasz. - rzekł z szelmowskim błyskiem w oku. Jak większość mężczyzn, wychwytywał co bardziej erotyczne przesłania rozmówcy - nawet, jeśli tylko on sam odbierał je jako erotyczne.
- Powinieneś mnie więc czcić.

- Gdybyś nie miał tak pożytecznych zapewne ust, już bym użył pazurów nieodpowiednio, Ślicznotko. - odpowiedział mu pięknym za nadobne. Wiedział, iż Ryu odpowie na zagadnienie czci właśnie w takim stylu.
- Jeszcze będziesz mnie czcił. - powiedział z arogancją w głębokim głosie, poczynając drapać go po karku. Początek, oczywiście, zaserwował niedelikatnie - nie tak jednak, by zranić do krwi a tak, by ofiarować wychowawczy ból.

Ta właśnie dawka bólu miała zapobiec zbyt śmiałemu użyciu języczka towarzysza. Közi, sprowokowany, nie liczył się z powszechnie przyjętym systemem wartości, tak więc dla Ryu było lepiej. Uczynił swe ruchy delikatniejszymi, mającymi sprawić przyjemność. Badał fakturę skóry o ciekawym odcieniu. Zwłaszcza, iż była to skóra wampira. Widział układ ramion, kręgi. W duchu przyznał, iż Ryu jest szczupły, niemniej nie anemiczny. Milcząc, spojrzał na usta, wygięte w uśmiechu, by po chwili wejrzeć z penetracyjną dokładnością w oczy.

Oczy starszego, zanurzone spojrzeniem w oczach Ryu ani drgnęły, zdając się autonomiczne określać każde z jego oczu i wspólnie je mierzyć. Nie sposób było opisać tego spojrzenia, intensywnego, bo należącego do wampira, którego nic już nie mogło zadziwić, który widział własną pustkę, zło świata oraz szczęście innych.
Sylwetka Közi'ego zdawała się przyciężkawa na przyjemny dla wglądu sposób. Dobrze wypełniał eleganckie ubrania - fraki, garnitury, a także kimona, zwłaszcza te o ciemnej barwie. Nie był otyły w żadnym stopniu, ani też przerośnięty mięśniami.  Kontynuował pieszczotę aż do momentu, w którym im przeszkodzono. Do lochu wpadł słaby, średniego wieku śmiertelnik. Stanowił dla dwóch wampirów pożywienie.