W połowie snu Ryu Közi zbliżył się i położył obok, podtrzymując się na łokciu. Nie miał w zamyśle uczynienia mu krzywdy. Po sześćdziesięciu latach w więzieniu, w samotności, nie wybranej indywidualnie, a z wyroków siły wyższej, mianowicie Władcy, zdążył zatęsknić za odmianą. Choć małą porcją ciepła, nie służącą wyłącznie do pożywienia się. Złożył zimną niczym lód dłoń na jego głowie, palcom dając poznać strukturę ciemnych włosów. Przeplatał je, gładził, przeczesywał, tracąc rachubę czasu.

Było to nie tylko kwestią wieku, ale i charakteru. Zbrodniarze zazwyczaj byli czujni, podobnie do strażników ważnych wartości - jak w przypadku Kamijo. Közi początkowo nie zorientował się, że Ryu się zbudził. Zapatrzony był bowiem na uchylone, rozczochrane nieco kosmyki ciemnych włosów, zajęty jak dziecko fascynującą zabawką. Gdy przypadkiem zerknął na oblicze towarzysza celi, nic nie rzekł. Zaprzestał czynności, rękę wplatając w leżące na podłodze pasma ciemnych włosów do niedawna śpiącego mężczyzny.

Z początku zamierzał przerwać, nim Ryu się zbudzi, by nie zostać uznanym za zboczeńca, a więc i źle zrozumianym. Miał dość traktowania swej osoby jako złoczyńcy. Nie zdawał sobie sprawy ze swej delikatności, czyniąc wszystko instynktownie. Śledzi wzrokiem jego gest, aż do momentu, gdy domyślił się jego przeznaczenia. Nie należał do ufnych. Loki niesfornie opadły na zasiedlone już, zdaje się, miejsce. Starszy wampir zaś, ujmując pojedynczy kosmyk ciemnych włosów Ryu w dwa palce, przesunął nimi po jego szyi.

Zsunął wzrok na usta Ryu, chłonąc uwagą uśmiech, jakiego dawno nie widział. Po chwili powrócił spojrzeniem dzikich oczu na źrenice drugiego więźnia.
- Jakie są więc z daleka? - zapytał spokojnie, cicho, tonem, charakteryzującym mężczyzn dojrzałych, którym nie obce jest doświadczenie oraz wynikający z niego rozsądek, z autentyczną ciekawością. Przytrzymał pukiel włosów przy kształtnej szyi, dłoń swą unieruchamiając.

Közi nie lubił sztucznych komplementów. Unikał jakichkolwiek, nie widząc w sobie nic nadzwyczajnego. Był bardzo zdystansowaną istotą - zarówno wobec siebie, jak i otoczenia. Gdy coś mówił, miało to swoje podstawy.
- Nie mnie ocenić, jakim jestem. Sam niejednokrotnie nie wiem, co we mnie drzemie. Jednakowoż, dobrze wiedzieć, właścicielu płynnych, czarnych diamentów. Jakże one głębokie.

Dostrzegał ów uśmiech - być może dlatego, że sam uśmiechał się z rzadka. Najczęściej jego usta obrazowały ponurą, smutną kpinę i obojętność, niezależnie od nastroju.
- Zatem wielu powinno żałować. Z daleka Twoje oczy wydają się być martwe i płytkie jak oczy lalki, szydercze. Z bliska nabierają wewnętrznego ciepła, niczym gleba, za którą czai się rosnący wulkan.
Nadal wsparty był na łokciu. Spozierał na oblicze Ryu.

- Mając zielone oczy, wyglądałbyś jak kot w ludzkim ciele. Mając niebieskie, wyglądałbyś dziwacznie, sztucznie. Ludzkie piękno to nie poszczególne części ciała - to całokształt, podkreślający piękno detalu.
Odpowiadał jak wyedukowany, niefrasobliwy chłopiec.