Głos krwiopijcy był coraz bardziej ochrypły ze względu na tymczasowo uszkodzone struny głosowe. Ten śmiał się jednak coraz to silniej, czyniąc na przekór rozemocjonowanemu towarzyszowi. Nie reagował na jego desperackie próby. Sam siebie w tym miejscu traktował na poziomie, nie przekraczającym niezbędnego minimum szacunku. w Końcu zamilknął, znudzony teatralnością sytuacji. Spoglądał z obojętnością w ciemne oczy, widzące jeszcze jakikolwiek cel. Były piękne.

Pozycja niczym była, gdy spojrzenie zostało zakończone przez słabszą ze stron. Choć Ryu uznawać mógł swój gest za symbol wyższości, Közi odebrał go jako słabość, rozwiązanie wynikające z braku metod na jego własne poczynania. Czuł fale złości, prężące się we wnętrzu Chłopca, przenikające go, nie mające szans na ostygnięcie jeszcze choć przez jakiś czas. Krew, która wydobyła się z ukłutej rany, zdążyła już zakrzepnąć na powierzchni zarastającej się w błyskawicznym tempie skóry. Jej woń kojarzyć mogła się z ekstazą, szaleństwem, zimnem i ognistym ciepłem, ciężkością piżma, niedbałą elegancją, szarością nagrobka. Imię Cienia wszak oznaczało "grzebać".

Znowuż Ryu wprawił Közi'ego w rozbawienie, tym razem jednak nie okazane. Cóż mogło niepokoić w kimś, komu wszystko było jedno? Czyż nie powinno się myśleć, iż - obojętny na radość życia - będzie zaspokajał jedynie podstawowe potrzeby? Czy nie krzepiącym był fakt, iż w stanie największego głodu nie zabił? Miał dozę szacunku do każdego ze swych Dzieci. Musiał mieć dobry powód, by zabić, lub też być wystarczająco rozwścieczonym. Przez cały ten czas spozierał na jego twarz. Gdy ich spojrzenia się spotkały, wzrok skupił na ciemnych, iskrzących w mroku oczętach, kojarzących się ze świeżo malowanym drewnem lub polerowanymi oczyma lalki. Przyciągały uwagę. Woń krwi Starszego oscylowała wokół cząstek powietrza, z wolna gasnąc.

W krwi tkwiła istota osobowości, obleczona w pojęcie właściwości cielesnych. Jako krwiopijca Közi wiele o tym wiedział. Zdążył poznać już dzięki płynowi temu wiele zjawisk, pod każdym aspektem. To, co przerażało mimo woli, z zamysłem mogło szerzyć pustoszącą destrukcję.
- Naturalnie. - rzekł już z właściwą sobie na co dzień w otwartym świecie niefrasobliwą, a mimo to dojrzałą szarmancją.
Nie potrzebował imienia mężczyzny. Nie musiał go odczytywać z umysłu. Nie po to tu byli, by używać oklepanych formuł.

- Zrozumiałbyś me pragnienie, tkwiąc tu od kilkudziesięciu lat o jednym śmiertelnym na kilka nocy. Żałowałbyś nawet kropli mej krwi. - rzekł z powagą sugerującą, iż nie kłamie. Pomijając fakt, że nie dopuściłby do ataku Ryu - nawet podczas snu. Starsi krwiopijcy cechowali się wrażliwością na bodźce wyższą, aniżeli młodsi i taką też czujnością. Közi obrazował arystokratę zrzuconego w czeluście pogardy, jego nowy towarzysz zaś był jeszcze dumnym, pełnym życia, szlachetnym dla pokazu w kwestii ubioru. Miał się on przestać liczyć.

Milczenie było potwierdzeniem słów nostalgicznego więźnia. Nie sądził, by dane było mu szybko wyjść na wolność. Miał przed sobą wieczność, mogącą zostać przerwaną tylko w przypływie łaski kuzyna. Ten zaś znany był z surowości - takim też był dla największego buntownika, jakiego kiedykolwiek spotkał. Nie opierał się bunt Złotookiego jedynie na półświadomym mordzie.
- Począłem tworzyć wbrew ludziom.

Zdumiewającym zjawiskiem po tylu nocach był widok targanego emocjami, nie tak starego wampira. Rozumiał jego stan, bowiem sam - choć nie okazywał tego w ten sam sposób - czuł się podobnie, uwięziony po raz pierwszy w zupełnie innych okolicznościach. Pamiętał urywki odczuć, jakie w nim szalały. Ryu odpowiedziała cisza. Közi nie był w stanie mu odpowiedzieć. Całkiem nieruchomy, mierzył go wzrokiem, pojąc się nowością.

Choć rasą podobni, temperamentem byli zupełnie inni, mimo pewnych zbieżności w samej duszy. Godziny przestawały być ważną częścią życia, jeśli odbywało się ono w lochu. Najprawdopodobniej nastawał świt. Posłał młodszemu groteskowy półuśmiech, cień mimiczny, słysząc o śmierci - tak gorzki, jak smutny. Odrzucał już nawet świadomość niewoli. Największym związaniem była dla niego egzystencja, nijak nie mogąca się zakończyć.
- Następna wieczerza będzie jedną z mych ostatnich przed wypoczynkiem. Na długo zasnę.