Było mu wszystko jedno, czy odczuje teraz ból, czy też większe ukojenie. Liczyło się ciepło, przepływające przez jego żyły. Mgliste obrazy z przeszłości Ryu, najważniejsze myśli jego życia docierały do Cienia stłumione, sugerując pewne zbieżne z nim samym zależności. Przymknął oczy, spozierając w nieregularną powałę.
- Dziękuję. - wydarło się głębokie, głuche, niskie spomiędzy zakrwawionych warg, niedbale rzucone, ale i szczere.
Po tym zamknął oczy z półprzytomnym uśmiechem w kącie ust, zapadając w półstan.

Prychnięcie dotarło do jego dumy, wprawiając ją w szampański nastrój, mocniejszą o złośliwość. Jedynie zdawał się spać, podczas, gdy delektował się smakiem życia. Nie był to smak ludzki, należał jednak do stosunkowo młodych przy porównaniu optymistycznym. Mógł wszak nie otrzymać niczego. Od pory ugryzienia po umyśle Złotookiego stąpało wspomnienie penetracji. Czerwień życia, puls wściekłości. Otchłań zwątpienia, nagle przezeń wybudzona... Wszystko to krążyło na wpół sennie pośród nienazwanych myśli.

Godziny w tym miejscu płynęły niczym rozleniwione, aczkolwiek dezorientująco sprawne sekundy - zwłaszcza dla nieprzywykłych. Közi czuł na sobie wzrok młodszego krwiopijcy, kierowany nań z pewnością niecelowo. Mógł być niespodziewanie agresywny i silny, gdy ktokolwiek ważyłby się zasmakować jego krwi.
Nie przetrzymuje się tu ludzi. Nie możesz nikogo przemienić, Ciemnooki. Niedługo pić będziesz ze strażnika. Skołują Cię pozostali, zawsze będący w pogotowiu. Ze mnie pić nie radzę, jeśli pragniesz dożyć swych dni. - rozległo się echo wyraźnych słów, kierowanych wyłącznie mentalnie ku Ryu.

Myśli młodszych często same dobiegały do potężniejszych umysłów. Miało to miejsce zwłaszcza w pomieszczeniu, w którym od dawna nie dało się słyszeć nowego piętna mentalnego tak blisko. Przechylił nieco głowę, odgarniając tym ruchem siłą grawitacji część włosów z oczu. Spojrzał w źrenice Ryu, odpowiadając od razu, ostrą, szorstką myślą:
Cóż zrobiłbyś na mym miejscu? Zlitował się nad Dzieckiem, nie znając go nawet? Krew Twoja jest moją i od zawsze do końca do mnie należeć będzie. Jam jest Twój Ojciec. Bliski Diabłu, jeśli tak pragniesz myśleć.
Uniósł prowokacyjnie jedną z brwi.

Nie musiał się tłumaczyć, by udowodnić swe racje. Udowodnione miały zostać po dłuższej rozmowie, którą z pewnością przeprowadzą, jeśli zdani będą na swe towarzystwo, tudzież przy zaczerpnięciu przez Ryu wiedzy z innych źródeł. Powszechnie wiedziano, iż Jego Utracona Miłość nie przemienia ludzi. Najwyraźniej Ciemnooki nie był poinformowany... Zbuntowany. To tłumaczyło jego obecność w lochu.
Jeśli zasłużysz, powściągnę się. - przekazał mu z szarmancją umysłu. Wzrok Starszego, utkwiony w Ryu, lustrował go z uwagą. Sam Starszy był najzupełniej poważny.

To, iż był bunt owy dziecinnym - wyraźna dojrzałość Złotookiego powinna Ryu uświadomić. Iż rozbrajający - oczywistym było dla sędziwego wampira, bardziej żywotnego, aniżeli dotychczas w więziennej celi. Mógł wszak zachować się jak na początku, niezależnie od płynącej w jego żyłach, ciepłej krwi. Zdumiewające, że Ryu nie spodziewał się, z kim ma do czynienia - o uszy każdego prawie bowiem obiła się wzmianka na temat przekleństwa rodu, skondensowanego w jednej personie.
Widząc jego powagę, nie wstrzymywał ludzkiej reakcji w nieludzkim, upiornym wykonaniu. Począł się śmiać, rozpoczynając od tonu niskiego, przez coraz to głębszy, aż to męskiego, podłego chichotu.

Ryu, będąc sobą, dostarczał marzącemu o śmierci, bajronicznemu krwiopijcy, niezłej rozrywki. Miłym zrządzeniem losu była możność wykpienia kogokolwiek, a przy okazji i spojrzenia na niebrzydkie oblicze, wykrzywione w dziecinnym gniewie. Közi śmiał się dalej, choć przy wbiciu paznokci jego głos nico ochrypł, stając się bardziej ponurym. Prowokował go do zadania sobie większej krzywdy, spojrzeniem szydząc z pozornie uprzejmym dystansem.