Czuł jak ciało, które oplatał rozluźniło się, poddało muzyce... uśmiechnął się delikatnie... to sprawiało mu przyjemność... oparł policzek o głowę siedzącego przed nim chłopaka chłonąc jego zapach i ciepło... oczy wampira zaszły subtelną purpurową mgiełką, która jednak wcale nie zwiastowała kłopotów... tak było niezwykle często... instynkt silniejszy było do wszystkiego co się na postać Semyona składało.
Ich palce płynęły po klawiszach w czystej improwizacji, a za oknem rozszalała się burza, choć w obliczu niezwykłego zdarzenia nie miała znaczenia.
Pozwolił sobie na chwilę zapomnienia, dał się ponieść... nadał zwykłej nocy odrobinę magii...
Wysunął dłonie spod palców chłopaka... uśmiechnął się szerzej szepcząc mu do ucha
- graj...
subtelny rozkaz... nie używał tego często, nie miał powodów, ale dzisiaj... dzisiaj chciał sprawić chłopakowi przyjemność.
Dłonie Ichiro były wprost stworzone do tego instrumentu, toteż pozwolił sobie na to by kazać mu grać... rozkaz tego typu bowiem nie działał na ludzi, którzy nie mieli do muzyki serca, talentu, ale chłopak wykazywał wszystko to co było potrzebne... Chwilowy dar...
Kto powiedział, że wampir to rządna krwi bestia używająca swej mocy tylko do zaspokajania pragnienia?
Smukłe palce młodzieńca przepłynęły po klawiszach wiedzione głębokim jego pragnieniem i marzeniem o grze... piękna melodia, wspaniała... Bez wątpienia Ichiro miał do tego talent...
Dopóki chłopak poddawał się pragnieniu tworzenia rozkaz działał, ale Semyon wiedział, że tylko do chwili gdy nie zda sobie sprawy z tego co robi...

Semyon uśmiechnął się odsuwając głowę by spojrzeć na Ichiro. W jego oczach tlił się szkarłat... Popatrzył na twarz młodzieńca, na której wymalowana była niepewność... chłopak był ładny, jak porcelanowa lalka, nie pasował do szarego, zrujnowanego pomieszczenia. Wampir uśmiechnął się szeroko odsłaniając kły, ale tylko na ułamek sekundy, bo wstał nagle...
Przejechał dłonią po klawiszach... nie zrobił nic więcej. Odwrócił się od fortepianu i podszedł do okna zaplatając ręce za plecami.
- paskudną mamy pogodę...
Po chwili dotknął zimnej szyby opuszkami palców i wyjrzał na zewnątrz gdzie silny wiatr targał drzewami, a rzęsisty deszcz poił rośliny. Jego sylwetka przesłoniła nikłe światło wpadające do pomieszczenia rzucając wgłąb długi cień.

- nic, to zupełnie normalne... - odparł na jego pytanie nadal stojąc przy oknie, nie poruszył się nawet. Mógł powiedzieć prawdę, chłopak i tak w to nie uwierzy.
- jest zimno, ciemno, niebezpiecznie... gdzie w tym piękno? - zadrwił jawnie spoglądając kątem oka na chłopaka. Sam Semyon nie przepadał za burzą, lubił deszcz, ale nie podobała mu się brutalność burzy, natura nią strasząca.
- nie powinieneś wracać do domu?
Zapytał nagle zupełnie zwracając się w kierunku młodzieńca. Chłopak nie wyglądał na dorosłego... Z resztą to pytanie miało wybadać także, czy aby w razie jego zniknięcia, ktoś będzie się tym interesował...

- święte słowa chłopcze... - odparł uśmiechając się krzywo i kiwając głową. Chłopak miał rację, nawet nie wiedział jak bardzo... Semyon zachichotał słysząc wymówkę. Jakże była typowa...
- nie martwią się?
Oparł uda o parapet znów odwracając twarz w stronę okna, jedną z dłoni kładąc na przybrudzonym szkle. Nie odezwał się na wzmiankę o swoich oczach. Nie czuł się w obowiązku by mówić o tym cokolwiek więcej, niż należało.
Za szybą deszcz lał silnym strumieniem uderzając z pluskiem w powstałe kałuże, istne oberwanie chmury. Silny wiatr targał koronami drzew... piękno... nieokiełznany żywioł... pełen brutalności i złości, bezpodstawnej...
Może jednak polubi burzę...

Sem zaśmiał się dość nieprzyjemnie. Jednak jego spojrzenie wciąż utkwione było w nawałnicy.
- nie jest mi potrzebne, podobnie jak płaszcz
Chłopak był stanowczo zbyt ciekawski, ale dlaczego miał nie odpowiadać na pytania? Przecież noc się dopiero zaczynała, a sen nadal nie miał zamiaru nawiedzić jego chorego umysłu. Poza tym zapach dzieciaka, jego ciepło... wampir samym tym potrafił się upajać... Co innego, że od dawna się nie karmił... stąd choćby szkarłat jego oczu, ale nie miał zamiaru na razie kosztować krwi, czyjejkolwiek...
Odwrócił się po chwili milczenia i przysiadł na parapecie opierając piętę jednej nogi na jego brzegu. Plecy przycisnął do zimnej szyby.
- a kiedy wracają do domu?
Wiedział, że chłopak nie ma ochoty o tym mówić, słyszał to w tonie jego głosu, widział w reakcji ciała, co tylko tym bardziej kusiło go by zadawać niewygodne pytania.
W ciemności słabo widać było twarz wampira, ale oczy Semyona błyszczały pięknym szkarłatem.