Milczeniem obdzierasz mnie z dumy - Powiedział w końcu nie odwracając wzroku w jego stronę. Byłby rad mogąc umrzeć wraz ze swymi podopiecznymi. Duma była dla niego ważna. Choć sam się jej zrzekł uciekając przed swym klanem. Westchnął głęboko przymykając powieki, jakby w zamyśleniu. W jego głowie odbijał się krzyk ostatniego z poległych. Czy żałował...? Nie łączyło go zupełnie nic z członkami klanu poza ideami, które wyznawali. Z wewnętrznej złości wbił sztylet w podłogę, zagryzając dolną wargę. Czuł, że okrywa go hańba.

Został w tej pozycji aż do przybycia strażników. Dopiero, gdy przywrócono go do pionu, spojrzał w oczy Najstarszego, gdy w jego własnych zagościła czarna przestrzeń. Zdawał się być w tym momencie zobojętniały i pozbawiony idei, którą sam zabił, zabijając swych podopiecznych. Gdyby ktokolwiek chciał zajrzeć wgłąb jego umysłu mógł usłyszeć jedynie odgłosy wojny i świszczący wiatr. Nie było w jego myślach żadnych słów.

Victor lubował się w dziwnych miejscach. Tajemnica, piękno... tak, to przyciągało młodzieńca bardziej niż jakakolwiek materia żywa. Wolał to, co umarłe i zapomniane, uważając, że wówczas dopiero człowiek jest w stanie dostrzec prawdziwe życie. Co prawda, minione, jednakże nadal niesamowicie intensywne. Możliwe, że poniekąd wiązało się to z zasadą zauważania wagi tego, co zostało przez nas utracone.
Spokojnym krokiem zbliżył się do budowli, a uśmiech pełen eterycznej subtelności przyozdobił androgeniczną, rozkoszną twarz młodzieńca. Ciemne włosy, pieszczone podmuchami wiatru, co rusz przysłaniały jego oblicze, jemu samemu nie stanowiąc problemu czy przeszkody.
Czy mógł wejść? Nie sądził, aby ktoś miał coś przeciwko, tak symboliczne miejsca zostają zapomniane raz na zawsze. Zbliżywszy się ku drzwiom, zerknął przez ramię jakby w cichej obawie bycia dostrzeżonym, zauważonym.
Nacisnął klamkę i wkroczył do środka, stawiając kolejne kroki niesamowicie ostrożnie. Nawet jego delikatny dotyk mógł zniszczyć piękno miejsca, jego zapomniany już wdzięk czy tchnienie życia, które odeszło.

Rozkoszował się pozorną samotnią, w którą wnikał każdym krokiem. Takie miejsca - w pełni odcięte od współczesnego świata, zamknięte w objęciach ciepłej, wiecznej nocy - budziły jego uśmiech, wewnętrzną radość, którą zwykł kryć w duszy, a uwalniać tylko na parkiecie.
Nie widząc ani krzty życia, żadnego jego śladu, przenikał niczym zapomniana dusza między kolejnymi pokojami, kierując się ku jednemu, w którym winien być zamknięty żywot rodziny - salon. Tam organizowano wszelkie spotkania rodzinne, to tam spędzano wspólne popołudnia. Lubił wyobrażać sobie, że siedzi na kanapie z własną rodziną, która zapomniała go... Zniknęła.
Wszedł do upragnionego pomieszczenia, omiatając je spokojnym, choć nieco krytycznym spojrzeniem, które pozbyło się swej surowej barwy, gdy tylko w głowie pojawiło się stwierdzenie szepczące o pięknie miejsca, w którym się znalazł. Było wręcz idealne, takie jakiego pragnął. Usiadł na starej, kanapie przesiąkniętej zapachem wilgoci. Położył swą dłoń na podłokietniku, odchylając głowę w tył, rozkładając się wygodniej.
Pozwolił sobie na rzecz niebywale prywatną, intymną. Zniknął swych marzeniach, wyobrażeniach i myślach. Zamknął oczy, odgrodził się od świata zewnętrznego, znikając w swym własnym, osobistym. Gdyby zdawał sobie sprawę z obecności kogokolwiek, nie uczyniłby tego.

Nie wyczuwając niczyjej obecności, pozwalał sobie na słodkie chwile zatracenia. Jego kompletnie zrelaksowana twarz wyrażała słodką błogość, a on sam trwał w spokojnym oddechu. Po chwili jednak otworzył oczy, spoglądając uważnie na lustro. Portret zaintrygował go.
Wiedziony ciekawością nowego znaleziska, powstał ze swego miejsca, kierując się ku niemu - cicho, powoli, jakby w obawie przed zbudzeniem nocy. Przyjrzał się kobiecie, uśmiechając się subtelnie. Głębia jej oczu była tak samo kusząca jak kosmyki jasnych włosów. Następnie przeniósł swój wzrok na mężczyznę... Czemu w każdym z nich doszukiwał się cech tancerza? Niewątpliwie postura sportretowanego nieznajomego szeptała o jego zdolnościach tanecznych, choć często ocena była mylna. Wystarczył sposób stania - wyprostowane plecy, tworzące z biodrami równą linię. Sam Victor posiadał wiele wypracowanych cech, nad którymi nie panował. Prezentował je nawet teraz, kompletnie nieświadomym.
- Gdzie dziecko...?
Szepnął w cichym zastanowieniu. Wyglądali na szczęśliwych, szczęście daje ciągłość rodu, więc potomek. Czemu nie uwieczniono go na portrecie? Portret ślubny..., jednakże magia macierzyństwa szeptała nawet w takowych dziełach.

Dźwięk, który dobiegł uszu tancerza, wzbudził iskrę w jego spojrzeniu. Nie wierzył, że kogoś tutaj zastanie, dlatego też istotę stąpającą po schodach w myślach określił mianem ducha. Lubował się w zjawiskach paranormalnych, dostrzegając w nich pewien pierwiastek siły większej niż ludzka - niedokończonej śmierci. Jakże prymitywne i nieco aroganckie było człowiecze myślenie... Pojmowali umieranie jako swą naturę, gdy ono stanowiło tajemnicę znacznie bardziej dostojną i wspaniałą, nie możliwą do stałego związania z plugawym istnieniem ludzkim.
Zwrócił swój wzrok ku wejściu do pomieszczenia, mrużąc oczy w niemym zastanowieniu. Bywają duchy dobre i złe... Jaki więc jest ten? Victor nie czuł strachu, jedynie pewne skrępowanie. Czyżby wykazał się niebywałym brakiem kultury i odwiedził dom zamieszkały bez uprzedniej prośby o otworzenie drzwi? Najwyraźniej.

Victor spojrzał na mężczyznę z niebywałą uwagą, taktownym zainteresowaniem, ale i swego rodzaju szeptem w samym sposobie patrzenia, które przepraszało bez słów. Nie bał się jednak.
Pierwsza myśl jaka przyszła mu do głowy po ujrzeniu niebywale pięknego nieznajomego dotyczyła wspomnienia dzisiejszych zajęć w szkole. Zjawił się na nich ktoś nowy... Niesamowicie silny, wytrwały, zdolny do rzeczy, o których nawet Victor jako doświadczony tancerz nie mógł pomarzyć. Młodzieniec ten wykazywał się przede wszystkim siłą widoczną w samym spojrzeniu szkarłatnych oczu - po dwóch godzinach treningu nie wyglądał na jakkolwiek zmęczonego. Właśnie ta aura nieokreślonej mocy widoczna była w ciele nieznajomego, stojącego przed nim mężczyzny.
- Racz wybaczyć.
Pokłonił się z należytym szacunkiem, spoglądając w stronę drzwi. Winien wyjść, o tym mówiła kultura. Dlatego też spokojnym, nieśpiesznym krokiem ruszył ku drzwiom, pragnąc opuścić to miejsce. Postąpił nietaktownie i był wyraźnie tego świadom.
Po pewnej chwili zostawił już po sobie tylko zapach - słodkie lilie, erotyczne róże objęte niebywałą symfonią namiętnego pocałunku. Zawsze działo się właśnie tak - niespodziewanie pojawiał się, by chwilę później umknąć, nim zdołano go zatrzymać. Eteryczny byt, przechadzający się ulicami miasta w materialnym ciele.

z tematu