Zdarzają się takie chwile, kiedy najtwardsi mają po prostu dosyć, nie mają już sił na cokolwiek, marzą o spokoju, możliwości odreagowania. Ichiro nie należał do najtwardszych, a wszystko, co działo się wokół go przerażało. Chaos, jaki powstawał przy każdym kolejnym wystrzale coraz bardziej o niego uderzał, nie chciał ustąpić spotęgowany myślą, że już nigdy się z tego nie wyrwie. Bo kim on jest? Podrzędnym dilerem, nie potrafiącym sobie poradzić bez pomocy brata. Po delikatnym policzku spłynęła łza. Od jakiegoś czasu nic się tak naprawdę nie działo, a w takich chwilach znów zaczynał mieć nadzieję.
Wszedł do opuszczonego domu. Lubił to miejsce, mógł się schować przed całym światem, przestać myśleć, lub myśleć jeszcze więcej i płakać, krzyczeć, wyżyć się. Tu nikt go nie zobaczy, nie usłyszy. Tu może być sobą. Kruchą istotą marzącą o kimś, kto otoczyłby go opieką.
- Jesteś żałosny...
Warknął sam na siebie, kiedy dotarło do niego o czym właśnie myślał. Momentami zdarzało mu się mówić do siebie, kiedy bardzo chciał w końcu nad sobą zapanować. Nie lubił być w towarzystwie swoich znajomych, czy tym bardziej znajomych brata, ale kiedy był sam brakowało mu kogoś.
- Po prostu śmieszny!
Wykrzyknął po chwili, oparł na zakurzoną kanapę. Nie zwracał uwagi na i tak pomięte, dość stare ubrania. Zsunął z siebie płaszcz. Mimo, iż w pomieszczeniu nie było ogrzewania, było znacznie cieplej, niż na zewnątrz. Spojrzał na białą, zdecydowanie za dużą bluzkę mającą ukrywać delikatność jego sylwetki i znów wyciągnął się na starym meblu. Nie zależało mu, kurz się zetrze. Albo wyjdzie na deszcz i po sprawie. Wyjrzał za okno. Jeśli nie chce zmoknąć, powinien wracać jak najszybciej. Nie miał sił, nie chciał jeszcze wracać do innych, chciał posiedzieć. W swoim świecie, gdzie może się uspokoić, nie musi być wredny, zgrywać twardego, grozić nikomu, biegać z długami, bać się kogokolwiek. Zerknął w stronę pokoju muzycznego, zawsze marzył o tym, by grać. Chciał się uczyć, marzył o studiach, o sztuce, o czymkolwiek.
Podniósł się, nie dbając o zakurzone już ubrania, czy o bałagan, jaki zrobił się z jego fryzury. Ani tego, ani lekko zapłakanej twarzy i tak nikt nie zobaczy. Niespiesznym krokiem ruszył w stronę stojącego pod ścianą instrumentu, wcisnął jeden klawisz, wsłuchując się w dźwięk, jaki opanował całe pomieszczenie.
- Kiedyś się nauczę.
Uśmiechnął się pod nosem. Po chwili szum wiatru został przerwany, wrócił w akompaniamencie kropel deszczu uderzających o ziemię. Zapowiadała się spora burza.
Chłopiec podszedł do okna, opierając dłoń o szybę, przyglądając się temu, co dzieje się poza starą willą. Przez chwilę znów był w swoim świecie. Uderzające piękno nocnej burzy ogarnęło go delikatnie wraz ze świeżym powietrzem, przymknął oczy. To miejsce wydawało mu się być magiczne. Koiło nerwy, stres. Miało swoją duszę, widziało już zapewne wiele historii. Taka tajemniczość bardzo Ichiro pociągała.

Ostatnio edytowany przez Ichiro Kyoji (2011-01-28 11:44:12)

Zadrżał, słysząc za sobą głos, jego drobne dłonie zacisnęły się mocno w pięści. Starł szybko łzy z twarzy, odwracając się wściekły, by zobaczyć osobę, która śmiała wedrzeć w jego samotnię. Czyż dopiero nie mówił do samego siebie z braku towarzystwa? W tej jednak chwili wolał brak. Ludzie oznaczali kłopoty. Prześmiewczy uśmiech na twarzy nieznajomego tylko dodatkowo go rozdrażnił.
- Kim jesteś i co tu robisz?
Nie wiedział, czego się spodziewać, czuł się zagrożony, kiedy ktoś go takiego widział. W końcu uciekł tu, chcąc dać upust nagromadzonym emocjom. Które zdecydowanie powinien zachowywać wyłącznie dla siebie.
Nie odpowiedział na polecenie, zerknął w stronę fortepianu, potem znów na mężczyznę. Za kogo on się w ogóle ma, by mu rozkazywać? Prychnął pod nosem. Dosłyszał wyraźny akcent w jego głosie, jednak nie mógł domyśleć się jego pochodzenia.

Po chwili w progu drzwi stanął duży doberman, szwendający się dotychczas po domu. Kiedy tylko zorientował się jednak, że jego pan jest zagrożony, znalazł się przy nim, warcząc groźnie w stronę obcego mężczyzny. Chłopiec najwidoczniej poczuł się przy nim znacznie pewniej, pełne chłodu spojrzenie padło na oczy wampira.
- Nie potrafię.
Skinął. Strasznie chciał, ale nigdy nie miał szans, by się nauczyć. Teraz jednak nie było chwili, by o tym myśleć, przyglądał się obcemu mężczyźnie uważnie.
- Odpowiedz na moje pytania.
Dodał po chwili. Mężczyzna mógł być zarówno przypadkowym przechodniem, bo na bezdomnego raczej nie wyglądał, jak i kimś, komu jego brat podpadł. Nie zamierzał jednak pokazywać, że czuje się niepewnie. Zachowanie psa zdecydowanie nie pomagało mu zachować zimnej krwi – zwierzę wyczuło z jaką istotą ma do czynienia, choć oczywiście jego właściciel nie mógł mieć pojęcia nawet o istnieniu wampirów. Warczało groźnie, przysuwając się gotowe do ataku, dopóki Ichiro nie nakazał mu leżeć.
Mimo to wyraz jego twarzy nie zmieniał się, nie zamierzał okazywać niczego ponad złość, czy irytację.

Pokręcił głową, widząc jak się zachowuje. W swoim życiu niejednokrotnie trafiał na ludzi, którzy mieli go za nic, wszak wszyscy byli tacy ważni. Prychnął. Bardzo ich nie lubił. Nadmiernej pewności siebie, napuszenia, przekonania o własnej wyższości. Jakby mógł istnieć człowiek lepszy i gorszy.
Obserwował, jak mężczyzna siada za instrumentem, bardzo uważnie śledził ruchy jego dłoni. Zbliżył się trochę, chcąc móc wszystko wyraźnie widzieć, uwielbiał patrzeć, na grających. Na jego twarz wpełzł delikatny uśmiech za sprawą pieszczącej jego uszy muzyki. Była piękna. Spokojna, a jednak porywająca wszelkie emocje.
Nie zwrócił uwagi na odgłosy burzy, czy też błysk w okolicy domu, przykucnął chcąc uspokoić psa, który warczeniem zakłócał piękną melodię. Kiedy dostrzegł, że muzyka cichnie, na jego twarzy dało się dostrzec niemy zawód. Pies nie odstępował go na krok, choć nie warczał, bacznie obserwował nieznajomego. Chłopiec uniósł niepewnie wzrok na jego twarz.
- Graj dalej...
Dało się słyszeć jego przyciszony głos. Zaraz się ogarnie i znów wstanie, znów zacznie na niego warczeć. Może nawet wygrzebie z płaszcza broń, jeśli dostrzeże po temu okazję? Puki co jednak chciał posłuchać. Kochał muzykę, jak zresztą wszelkiego rodzaju sztukę. Mając więcej odwagi zapewne poprosiłby, aby mężczyzna go nauczył, ale nie mógł się przełamać. Nie chciał prosić o nic osoby, która miała go za nic.
Pies szarpnął się ponownie, ale zaraz został uspokojony. Wyglądał na wściekłego. Ichiro wiedział, że są do siebie podobni, wiedział, że pies się czegoś boi. Inaczej nie byłby tak agresywny widząc, że on się uspokoił. Nie mógł tylko zrozumieć czego.
Robiło się coraz chłodniej, wiatr uderzał o nieszczelne drzwi i okna, wprawiając szyby w drganie. Delikatne ciało chłopca zadrżało lekko, podniósł się niespiesznie, wciąż pilnując, by pies ciągle był przy nim. Nie chciał, by rzucił się na mężczyznę - nie zdawał mu się zbyt przyjazny, ale puki co nic by dać mu po temu powody nie zrobił. Tak drobna osoba przy wielkim, silnym zwierzęciu była wręcz groteskowym widokiem.
Podszedł do kanapy, by po chwili okryć się lekko starym płaszczem.

Ostatnio edytowany przez Ichiro Kyoji (2011-01-29 11:17:28)

Spojrzał na psa i podrapał go lekko za uchem, spoglądając na mężczyznę. Dziwny ton jego głodu zachęcał, jak i atmosfera, jaka powstała. Pełna swoistej magii, czegoś tajemniczego, ulotnego. Czy budziło to zaufanie chłopca? Możliwe. Zdawało mu się, jakby coś, co wraz z pojawieniem się mężczyzny zawitało w powietrzu należało już od dawna do jego świata.
Potrząsnął głową, ale podniósł się. Zmrużył lekko oczy dostrzegając... kieł? Pokręcił głową. Musiało mu się przewidzieć. Ludzie nie mają takich kłów. Spoglądając na zwierzę ruszył przed siebie, to w pierwszej chwili jakby chciało iść za nim, ale się powstrzymywało.
- Ciekawe.
Uśmiechnął się, choć jego głos lekko zadrżał. Pies od zawsze słuchał wyłącznie jego. Nawet jego brat nie miał u zwierzęcia krztyny posłuchu, a co dopiero obcy człowiek! Teraz jednak stał w miejscu, warcząc głośno z najeżonym karkiem.

Ostatnio edytowany przez Ichiro Kyoji (2011-01-30 16:20:15)

Patrzył na mężczyznę niepewnie, nie powinien wzbudzać zaufania. Jego pewność siebie wręcz odpychała, a jednak chłopca pociągało coś, co go otaczało. Tajemnica, mistyczność. Sam nie wiedział, dlaczego wykonał polecenie, ale siadł we wskazanym miejscu przed instrumentem, spoglądając niezbyt pewnie na nieznajomego. Nie rozumiał, po co to. W końcu nie umiał grać.
Kiedy był tak blisko wampira, pies zaczął szczekać, jednak ten skinieniem go uciszył.
- Jak to możliwe, że cię słucha?
Spytał niepewnie.

Zadrżał, czując za sobą mokre ciało, odsunął się odrobinę, chciał wstać w chwili, kiedy wampir objął go silnym ramieniem. Zerknął na niego kątem oka, jego ciało drżało lekko z zimna. Nie był przyzwyczajony do tego, że ktoś znajduje się tak blisko, choć spokojny, regularny oddech i przyjemny zapach wampira powoli go uspokajały. Pies nie dał się już uspokoić, widząc to, wyglądał jakby miał się zaraz rzucić do szyi mężczyzny. Dopiero po dłuższej chwili szczekanie zaczęło ustawać.
- Dziwnie się zachowuje.
Spojrzał na zwierzę. Zadrżał, czując na sobie oddech wampira, czuł, jak mokre ubranie lepi mu się do pleców. W milczeniu położył drobne, delikatne dłonie na dłoniach nieznajomego. Miał długie, zgrabne palce, idealne do tego instrumentu.

- Ale...
Spojrzał na zwierzę jeszcze raz, ale zaraz potem jego uwagę przykuły ich poruszające się wspólnie ręce i muzyka, jaka się spod nich wydobywała.
Wsłuchiwał się w płynącą spod ich dłoni melodię, po chwili przymknął oczy, oddając się jej magii. Była ciepła, przyjemna. Chłopiec był wrażliwy na piękno, kochał sztukę, muzykę. Odprowadzała go w niemalże inny wymiar. Bezpieczny.
Na jego delikatnej buzi pojawił się subtelny uśmiech, na moment zapomniał o prowadzących go dłoniach, nieznajomym mężczyźnie siedzącym za nim, wszelkich problemach, czy całym otaczającym go świecie, zniknął zatracając się w tej melodii. I najwidoczniej nie miał najmniejszej ochoty się z niej wyrywać.