Taashima miał na myśli istoty nieco mniej rzeczywiste, materialne - duchy. Jednakże nie spodziewał się wspomnienia o Aniele... Nigdy bowiem nie zastanawiał się nad ich istnieniem. Owszem, kwestionował boski byt, raj i piekło, ale nigdy nie zwykł myśleć o Aniołach. Dziś widział w tym swe niebywałe niedopatrzenie.
- Nigdy... - odparł w cichym zamyśleniu, uciekając spojrzeniem przed siebie. Wstydził się swej niewiedzy? Absolutnie, nikt bowiem nie wie wszystkiego. Jednakże wspomnienie o Boskich Istotach zrodziło w nim cichą fascynację i zastanowienie. Może niegdyś miał szansę spotkania się z przedstawicielem tej niebywałej rasy, a nie zdawał sobie z tego sprawy? - Muszą być piękne - dodał po chwili. Młodzieniec był pasjonatem tego, co wizualnie zachwycało, jednakże znał w tym swój umiar.
- Niektórzy mówią do mnie "Uruha" - dodał po chwili, uśmiechając się lekko. Oświetlona twarz aktora wydała mu się jeszcze cudowniejszą...

Wiedział o symbolicznym znaczeniu luster, dlatego też zadał pytanie z tą tematyką związane. Sam doszukiwał się w nich magii, czegoś specjalnego, jednakże nigdy nie ujrzał niczego ponad swą własną, nieco nierealną twarzą. Wszystko było tylko odbiciem, niczym więcej i tym samym nie spełniało pragnienia Uruhy - młodego chłopca z godnymi niego pragnieniami, zaklętego w dojrzałym ciele i umyśle.
- Rozumiem... - odparł w wyraźnym zastanowieniu, skupiony na pragnieniu wyobrażenia sobie tejże istoty. Delikatnej, eterycznej, otoczonej piękną poświatą, a przy tym zwykłej i pospolitej... Komuś z tak otwartym umysłem i bogatą wyobraźnią, nie sprawiło najmniejszego problemu wykreowanie w swojej głowie wizji opisanego bytu.
- Wierzy pan - zaczął, ale już po chwili, nieco rozbawiony własną nieuwagą, poprawił się - wierzysz, że jest ich więcej?

Dla Uruhy, który jeszcze nigdy nie zwykł ujrzeć anioła czy innej zjawy, było to doprawdy ciekawe, a wyobrażenie potencjalnego spotkania z czymś tak zaskakującym, jest niebywale kuszące. Może czułby się rozczarowany przeciętnością zjawiska, którego tak wyczekiwał... Nie mniej, chciałby aby miało ono miejsce.
Cieszyła go swoboda z jaką prowadzili rozmowę. Nie musiał czuć się w żaden sposób skrępowany, swobodnie się uśmiechał, choć z reguły w pierwszych chwilach konwersacji, czuł się nieswojo, a obecny dyskomfort negatywnie wpływał na kreowanie ciekawych tematów. Tutaj tego nie było, panowała pełna swoboda.
- Rozumiem... - odparł w namyśle. Po chwili jego spojrzenie znów uciekło na sylwetkę pięknego wampira, stąpającego przy jego boku. - Czy w twym najbliższym repertuarze gości jakiś szczególny występ?

Takashima zwał je boskimi, gdyż nadal nie umiał wyzbyć się ze swej wyobraźni widoku prawdziwie boskiej istoty. Owianej tajemnicą, a przy tym światłem. Subtelnej, acz z potężnymi, białymi skrzydłami. Tak, to mogło być niewątpliwie zdumiewające istnienie. Rzeczywistość mogła być zupełnie inna, gdy jej się nie znało - w jego umyśle wytworzony został obraz, oparty na wielu baśniach, mitach i nie zamierzał jej opuszczać jeszcze bardzo długo.
Rumieńce były przez Uruhę znienawidzone. Już gdy żył pałał do nich wstrętem... Kojarzyły mu się z nadmierną powściągliwością, udawaną wręcz niewinnością przy ciągłym pragnieniu bycia nieustannie adorowanym. Nie mniej, nigdy nie wykazywał swej niechęci, zawsze chowając ją w sobie.
- Hm... - mruknął w zastanowieniu, uśmiechając się kącikami ust. - Zechce mi więc pan towarzyszyć jutrzejszego wieczoru przy równie zajmującej podróży nieznanymi mi jeszcze uliczkami Kanagawy?

- Och, wybacz.
Powiedział z równą swobodą i niezmiennym rozbawieniem. Czuł się w towarzystwie aktora niesamowicie - pozornie rzecz biorąc miał go za niebywale chłodnego jak i niedostępnego, jednakże teraz zmieniał swą opinię o nim. Rozmowa jak i samo przebywanie ze sobą było bardzo ciekawym doświadczeniem.
- Może... pokażę ci wieczoru następnego me królestwo.
Rzekł w zastanowieniu, odchylając lekko głowę w tył. Uśmiechnął się subtelnie na tę myśl. Michi niesamowicie pasował do jego kwiaciarni - tak pięknej, delikatnej, a przy tym niewątpliwie zajmującej, co towarzysz tego spaceru.
- Byłbyś zainteresowany?
Zapytał, kładąc nacisk na formę, z którą zwracał się do młodzieńca. Pan zniknął na rzecz przyjemniejszych zwrotów.