Takashima zamknięty w swej wampirzej postaci, podobnie jak Miyazaki przypominał piękną, porcelanową lalkę. Pełne rysy twarzy ozdobione skamieniałym jej wyrazem i niemalże całkowity brak oddechu, nadawały mu tego niebywałego uroku. Nie pozostawał jednak zamkniętym tak, jak większość wampirów. Wielu pojmowała swój żywot jako największą formę kary, jaką można było im wymierzyć. Uruha rozumiał ich, jednakże samemu dostrzegał w tym dar, który winien odpowiednio spożytkować, by nie nabrał goryczy. Może z czasem zmieni swe podejście - dziś był wolnym, wyzwolonym i walecznym wampirem nastawionym pozytywnie do swego życia.
Dostrzegłszy delikatną postać, zerknął na nią z uwagą, ale i taktem. Wyglądał magicznie w mroku, który dodawał ciemnowłosemu swoistego uroku. Stojący po drugiej stronie fontanny przypominał doprawdy istotę w pełni umarłą, stworzoną z kamienia.
Ostrożnym gestem wskazał miejsce obok siebie, niemo zapraszając do konwersacji bądź wzajemnego milczenia w obserwowaniu piękna mroku.

Obserwował go uważnie, ale z delikatną powściągliwością w okazywaniu tego. Mężczyzna mógł nie życzyć sobie jakiegokolwiek bardziej ciekawego spojrzenia, dlatego też był ostrożny. Ponad to, niebywale oddany swym wzorcom zachowań, nie mógł sobie pozwolić na jakąkolwiek formę urażenia eterycznej istoty.
Wielu pragnie śmierci, gdy dostali wieczność. Niewielu szanuje możliwość głębszego poznania, zrozumienia. Oni zyskali na poznawanie siebie jak i otaczającego, nieustannie zmieniającego się świata, parę dodatkowych godzin... Żaden z nich nie znał swego końca, wielu sądziło, że jest nierealnym. Może tak właśnie było? Z goryczy na tę myśl zatracali się w swym ciągłym pragnieniu odejścia, gdy Uruha był w stanie pogodzić się samym z sobą i swym sposobem życia. Szedł według nauki swej matki, nieustannie wierny jej normom.
- Widuję cię w teatrze... - stwierdził cicho, niemalże ostrożnie, jednakże jego głos rozniósł się przyjemnym dreszczem, przypominającym tysiące uderzających o marmur diamentów. - Podziwiam twą grę, doprawdy - dodał po chwili.
Nie dla samego pochlebstwa czy jakiejkolwiek innej formy zwrócenia na siebie uwagi, a dla uznania - szczerze i bez zawahania.

Osoba, która na komplement reaguje zaprzeczeniem bądź rumieńcem, wbrew pozorom prosi o więcej. Zachowanie aktora było jednak przyjemne w obserwacji. Stojąc po między, nie opowiadał się po żadnej ze stron, a tym samym przyciągał poniektóre osobniki, więcej wymagające od swego towarzysza.
Uruha miał słabość do androgenicznych istot. Nie polegało to na popędzie seksualnym, absolutnie. Raczej na cichej fascynacji, w której potrafił zatracić się poprzez wspomnienie twarzy o delikatnych rysach czy gestów pełnych kobiecej gracji. Widział w tego typu istotach połączenie najwspanialszych cech, których doszukiwał się zarówno u kobiet jak i mężczyzn - osoby androgeniczne były cudowną syntezą.
Odpowiedź artysty przywitał subtelnym, nieco bardziej męskim uśmiechem. Przechylił nieco głowę w bok, przez co niesforne loki znów przysłoniły aksamitne policzki porcelanowej lalki.
- Uwielbiam... Zwłaszcza róże i lilie - odparł, mrużąc oczy. Przez wzgląd na specyficzny zawód stykał się ze swą platoniczną miłością niemalże codziennie, a każdy jeden kwiat wywoływał wewnętrzny uśmiech.
- Jestem florystą w pobliskiej kwiaciarni - dodał po chwili w ramach delikatnego sprostowania.

Uruha przywykł do swego zapachu w tym stopniu, że nie czuł go - było to w pełni naturalne, nozdrza dostosowywały się do ciągłego aromatu. Nieczęsto zwykł słuchać tak przyjemnego stwierdzenia. Mógł to śmiało odebrać jako komplement, wszak większość kwiatów ma niebywale subtelny, a przy tym przyjemny zapach. Jednakże stwierdzenie te powitał jedynie delikatnym skinięciem głową z ostrożnym uśmiechem, dostrzegalnym tylko dla uważnego obserwatora.
- Kwiaty miłości...
Szepnął cicho w niemym zamyśleniu, gdy usłyszał jak mężczyzna mówi o jego uwielbionych różach. Stwierdzenie, o które się pokusił było niebywale szerokie, zawierało w sobie wiele symboli, do których odpowiednikiem są konkretne gatunki tychże kwiatów. Niewątpliwym był jednak fakt, że róże są piękne.
Kątem oka zerknął na wodę, która raz jeszcze uraczyła ich swym obrazem, tym razem jednak nie potraktował jej jako ozdoby. Raczej... coś, co mogło przeszkodzić w rozmowie. Wrócił więc do swego rozmówcy, teraz samemu zadając pytanie:
- A polne kwiaty? Co o nich sądzisz, towarzyszu?

- Polne kwiaty właśnie tym zachwycają... Delikatnością, a przy tym samodzielnością. Są silne.
Odparł, spoglądając uważnie na swego towarzysza. Uruha nie umiał wyzbyć się subtelnego uśmiechu zdobiącego twarz - jasnowłosy zachwycił go sposobem prowadzenia konwersacji jak i swą (jak na ten czas) ciekawą osobowością. Jasnowłosy wiele wymagał od swych rozmówców i na razie nie czuł się zawiedziony spędzaniem czasu z Miyazakim.
- Nie sądzę, abym umiał to uczynić dla wszystkich, bywają bowiem prawdziwie skomplikowane osoby. Na tę chwilę, tobie, mój drogi towarzyszu, mogę przysposobić mą ukochaną lilię.
Wyjaśnił spokojnie, po czym w cichym zamyśleniu przeniósł swe spojrzenie na fontannę. Po chwili powstał z miejsca, podając swą - odzianą w jedwab - dłoń, Miyazakiemu. Nie było w tym geście niczego, ponad kulturalne zachowanie i okazanie artyście uznania - traktował go na równi z damą, a je zwykł niebywale szanować. Nie przeczył jednak męskości aktora, absolutnie.
- Czy raczy pan udać się ze mną na drobny spacer? Ktoś zagłusza naszą konwersację.

Nie do końca zrozumiał rozbawienie mężczyzny, jednakże nie miał mu tego za złe. Dlań Miyazaki wydawał się na tę chwilę niebywale delikatny, wręcz eteryczny, a dzięki temu niewinny. Ponad to, widać było w jego spojrzeniu pewną wewnętrzną siłę. Opierając się na tych spostrzeżeniach, mógł bez problemu przypisać go lilii - rozkosznej w niewinności, ale silnej z natury.
Mimo to, ucieszył go swoisty uśmiech mężczyzny. Lubował się w tym geście, bowiem odpowiednio poparty sytuacją, był prawdziwie szczery, a szczerość cenił sobie nader wszystko.
- Chodźmy więc.
Powiedział, spokojnie cofając swą dłoń. Ruszył przed siebie, z kroczącym przy swym boku mężczyzną. Odsunięcie się od fontanny na kilka metrów łagodziło nieprzyjemne szumienie, więc na tę chwilę wybrane zostały uliczki otaczające wielki, kwadratowy plac. Nie odeszli nazbyt daleko od wygodnej ławy.
- Czy zajmuje się pan czymś ponad aktorstwo?
Zagadnął, spoglądając na mężczyznę z zaciekawieniem, ale i należytym taktem.

Pierwsze chwile znajomości pełne są cichej ostrożności i niepewności, w której postaci snują się, często zadając pytania bez konkretnej odpowiedzi. Dopiero z czasem dyskomfort mija, przychodzi pewność kontaktu jak i słów, które mogą, a które winny nie paść. Nie mniej, to właśnie pierwsza część znajomości - rozkoszne poznawanie - jest ciekawsza i znacznie bardziej zajmująca.
Kolekcjonera luster można by śmiało zganić za jego narcyzm. Wszak, po co lustro, jeśli nie do przejrzenia się w nim? Jednakże, Uruha ocenę specyficznego hobby oparł o wspomnienie zachowania Miyzakiego na komplement oraz zakończenie jego wypowiedzi.
- Lustra... - mruknął w zastanowieniu. - Potrafią być zarówno magiczne jak i poniekąd przerażające. Czy wierzy więc pan w coś bardziej nadprzyrodzonego niż my? - zapytał uważnie, odgarniając gestem pasma swych loków.
Wspomnienie o chęci przejścia na nieco bardziej prywatne kontakty, przywitał subtelnym uśmiechem.
- Zwą mnie Takashima.
Odparł spokojnie.