Istotą magii zrujnowanej posiadłości było to, że przedstawiała się ona obserwatorowi o każdej porze dnia, nocy, roku - inaczej. Przywodzić mogła na myśl szaleństwo, by chwilę potem stanowić prozaiczny symbol banału. Zszedł z konia, wzrokiem lustrując wejście do domu. Nie rzekł nic na kolejny nietakt, choć wypłynęła zeń fala karcącego chłodu. Czekając na Ryu, zbliżył się do wejścia. Zaproszony, wkroczył do wnętrza domostwa, palcami muskając po drodze szorstką cegłę. Rozejrzał się dyskretnie, jedynie ruchem oczu.

Jakże innymi były te komnaty od wnętrze pełnego przepychu, Szklanego Zamku. Tam, gdzie Kamijo zwykł widzieć idealnie dopracowane meble z najdroższych materiałów, zatem w rogach pokoju, pod ścianami, teraz widział spróchniałe drewno pokryte kurzem. Podczas, gdy jego meble nie nosiły wspomnień, będąc pięknymi, acz martwymi jak on sam - te tutaj chyliły się ku upadkowi, nadal zacięcie stojąc, po brzegi wypełnione dziejami życia. Duszna atmosfera zdawała się nabrzmiewać z każdą chwilą, w której żył właściciel domu. Dzierżąc świecę, przesuwał się od miejsca do miejsca. Na idealnie gładkich, bladych palcach zagościły ciemne smugi, na jasnej twarzy zaś wyraz skupienia i kontemplacji. Niekiedy palce jego drgały niezapowiedziane, jak gdyby czymś podpalane.

Choć skupiony był na skrawkach wspomnień, jakie odbierał poprzez dotyk, a zatem i umysł, czujny pozostał na wszystko wokół. Nawet śpiąc - co czynił niezwykle rzadko - nie oddawał się wypoczynkowi w pełni. Gdyby nawet pragnął, nie był do tego zdolny. Refleksje, głosy, westchnienia, łzy, zapach wzburzonej krwi - wszystko to odbijało się echem po umyśle Najstarszego, nawet wtedy, gdy nie dotykał.
A gdyby go tak... zabić? - wkręciła się myśl kolejna, smakująca chwilą obecną. Głos Ryu. Pieczęć indywidualnego umysłu.
Słyszę kroki. - przekazał mu, potwierdzając lęk. Gałęzie, przykryte białym puchem uginały się pod stopami hordy buntowników. Odczuli obcą obecność, uprzednio mając na celu porozmawiać z przywódcą. Odwrócił się do Ryu i uśmiechnął - niefrasobliwie, chłopięco-kobieco, figlarnie niemal. Prawie niewidocznie, jak gdyby uśmiech był jedynie grą cieni.

Spozierał na przerażenie Ryu ze stoickim spokojem, jak gdyby nadal mierzyli się wzrokiem na polanie. Lęk przyprawiał metafizyczną część jego żądzy o doznanie nasycenia i rozkosznego podrażnienia zarazem - niezależnie od tego, czy był to lęk ludzki, wampirzy, czy też demoniczny. Czekał na buntowników tam, gdzie stał, ruchem dłoni poruszając stare drzwi, by się otwarły. Odłożył świecę, spozierając przed się. Na moment grupa zatrzymała się, objęta niewidzialną barierą lodu. Znacznie mniej już pewni, wkroczyli do domu z sykiem. Jakie też wrażenie wywarł na nich androgyniczny osobnik o zapachu potęgi?

Ryu swym przemyśleniem zyskał ułamek szacunku, który w całości utracił w oczach Kamijo, uciekając przed swymi poddanymi. Kimże był przywódca Klanu Ciernia, jeśli nie tchórzem, szukającym sposobu na życie? Ciemnooki wpisywał się w schemat, choć nie należał do nierozgarniętych życiowo idiotów, gnijących w lochach pałacu. Władca odpowiedział na spojrzenie Ryu ironią - oto skłonny do dialogu, obserwujący go z pozycji dziecka mężczyzna teraz zyskiwał pozór swego ego.
Zbliżył się o krok, stając przed tłumem parszywych stworzonek, nie mających na tym świecie niczego, prócz nieścisłej idei oraz niedojrzałego gniewu. Przeciągnął wzrokiem po każdym z kolei, co starszym przypominając, iż ich serca mogą jeszcze walić z przerażenia.

Widząc go po raz pierwszy, poznając jego dom wiedział, iż nie jest to łatwy do opieki poddany. Wiedział o Ryu więcej, aniżeli temu mogło się zdawać. Wiedział też, iż nigdy tak naprawdę mężczyzna ten nie dorośnie - będzie tkwił między swymi marzeniami a brutalną rzeczywistością, w której zmuszony jest je kryć.
Odepchnięty, cofnął się o dwa kroki. Nikłą reakcję w porównaniu z siłą ciosu tłumaczył fakt, iż organizm Najstarszego był nie tylko sędziwy, ale i od urodzenia stanowiący jedność z duszą. Czując bliskość młodych pcheł, wykazał się porywczością, odwracając się z mgnieniem sekundy wokół własnej osi. Złotemu błyskowi włosów towarzyszył płynny szkarłat, obijający się strugą o powietrze. Stanął twarzą w twarz z Ryu, w dłoniach podnosząc dwa serca. Jasne oczy pociemniały do bezdennego granatu. Dopiero wówczas ciała zabitych miały okazję opaść, przemieniając się w popiół.

Nie umknął uwadze Jego Utraconej Miłości błysk szacunku w głębokich oczach kilkuwiekowego wampira. Zachowanie rebeliantów dobitnie świadczyło o ich dzikości i nieprzystosowaniu do świata. Mieli w sobie coś, co było słabym punktem rasy lykantropów: bezmyślny szał, do niczego nie prowadzący. Żyli chwilą obecną, nie bacząc na naukę nocy wczorajszej, ani też zagadkę jutrzejszą. Opuszczone serca spróchniały, nim dotknęły ziemi. Towarzysząc mu, jednym spojrzeniem paraliżował, drugim zaś niszczył. Niedostrzegalnym zaciśnięciem palców pozbawiał zdziwioną świadomość ciała. Liczba przeciwników malała, w finale do jednego. Stanął przy Ryu, mierząc go spojrzeniem. Do przywódcy klanu należało wbicie "ostatniego gwoździa" w syczące usta rozedrganego bękarta.