Napełnił kieliszek lśniącą cieczą, to samo czyniąc z własnym. Butelkę odłożył na miejsce tuż obok sofy, by była 'w pogotowiu'.
- Dom jest domem. Jego wystrój być może ma mylić oczy, tłumić szaleństwo. Któż wie, czy pod jedwabiem nie kryje się zgnilizna. Wymowa obłędu... - rzekł mrukliwym tonem, po części do siebie. Miarą doświadczenia nie wstydził się analizować samego siebie przy kimś obcym. Mógł być jak otwarta księga. Mógł też w sposób podły udawać, wykorzystywać naiwność swym chłopięcym, werterowskim urokiem, pozorną otwartością i zwątpieniem. Tym razem nie miał powodu, by wodzić na pokuszenie, więc tego nie czynił. Mówił szczerze.
- Jesteś szczeniakiem, Ryu. Nie mów mi, co mam robić.
Posłał mu dziwny, zawadiacki, częściowy uśmiech, będący między innymi także wyrazem męskiej dominacji.
- Skąd ta chęć odnalezienia w nas punktu wspólnego? Czy jesteś aż tak zależny od innych?

- Kto wie, Drogi Wampirze. Nasza rasa kryje doprawdy osobliwe upodobania.
Rzekł z nikłą, acz - co było dla niego postępem - istniejącą nutą rozbawienia w głosie. Widząc jego reakcję, przekonał się do tego, o czym moment później mu powiedział:
- Posiadasz pewnego rodzaju kompleks. Za wszelką cenę pragniesz uchodzić za niezależnego. Niczym złym jest przyznanie się, iż szuka się czegoś, kogoś o wspólnej cesze. Jesteś zagubiony. Zbyt buntowniczy, jak na buntownika dla idei. Buntujesz się dla buntu. Potrzeba Ci drogowskazu. Sądzisz, że najlepszym drogowskazem jesteś Ty sam. Bardzo się mylisz.
Upił łyk wina, śledząc spojrzeniem jego oczy.

Gdy coś mówił, pewien był swego zdania. Nie wymyślał właściwości rozmówców tylko po to, by wzbogacić rozmowę, tudzież własne ego. Rozumiał paniczną obawę przed uwięzieniem, choćby duchowym - a może przede wszystkim takim. Ryu należał do osób, których dusza pozostałaby wolną nawet przy gwałconym ciele.
- Życie jest drogowskazem. Życie, traktowane jak zajmujący rozmówca. Zajmujący wraz z każdym, kto przechodzi przed Twymi oczyma. Słuchaj wszystkiego, bez wyjątku. Nauczysz się, że pewnym sprawom trzeba się poddać, pewne zaś odrzucić w milczeniu, nie buntowniczym krzykiem.

Spojrzał w kieliszek wina, a raczej zerknął na samo jego dno, do którego to nieuchronnie się zbliżał z każdym kolejnym łykiem. Po długiej chwili na powrót wejrzał w oczy Ryu.
- Być może jesteśmy podobni. Nie sposób mi określić, jestem bowiem oddalony od innych. Nie wychylam się z tej posiadłości, tudzież innej samotni, gdy nie muszę. Sam siebie zniewalasz takimi refleksjami. Prawdziwą siłą jest wyjść naprzeciw życia i przejść przez próby schwytania nas przez rzeczywistość.
Posłał mu półuśmiech o ojcowskim, choć nadal zagubionym, groteskowym wyrazie.

Pozostał nieporuszonym, podobnie do lalki, przedstawiającej wiecznie smutnego pierrota. Nazywano go tak podświadomie, gdy tylko spoglądano na porcelanowe lico i nostalgiczny, pożerający goryczą wzrok.
- Jestem bardzo słaby, Ryu. Jestem na granicy utraty sił. W większości martwy, myślami bowiem pragnę końca. Nie obchodzi mnie już, za jakiego weźmie mnie krwiopijczy bękart, piękna kobieta, Władca. Mogę być dla was nawet śmieciem.

- Nie obchodzą mnie ludzie. Nie liczy się dla mnie wpływ, jakim ich obdarzam. Wielu zniszczyłem. Nie czyń ze mnie matki Teresy dla świata. Nie znajdziesz jej w tym domu.
Rzekł prosto, spokojnie. Mógł zostać w owej chwili uznany za egoistę. Ostatnimi laty zobojętnienie wzięło nad nim górę. Poddał się mu, w swym życiu nie widząc nic ponad nerwowe oczekiwanie na koniec. Dopił wino.
- Jesteś młody, masz jeszcze duszę w całości. Nie porównuj się do kogoś takiego, jak ja. Należę do osób, które mogą Cię wykorzystać, czego się obawiasz.
Prawdą było, iż bronił się przed identyfikacją z tym, co piękne. Łatwiej było mu wierzyć, że jest niczym. Pragnął, by kuzyn widział, że nie będzie ze Złotookiego pożytku i wreszcie go zabił.

- Nie opisuję Twojej przeszłości, cech charakteru, których nie mogę znać - stwierdzam fakty. Nie oszukasz samego siebie. Nawet śpiąc, słyszałem szemranie Twego umysłu. Czujność - taki już mój krzyż.
Odparł ze statecznością, zdradzającą przeżyte lata. Nie stawiał go na pozycji każdego. Wręcz przeciwnie - widział w nim postawę, której wielu bało się ukazywać. Nie oceniał nikogo do głębi. Najwyraźniej to Ryu poczuł się prześwietlony.