Skinął głową, widząc uśmiech jasnowłosego, jakby zapraszając do rozmowy ze swoją osobą. Zaraz jednak był świadkiem sceny, która nie za bardzo mu się spodobała. Przerzucił złote pukle przez ramię unosząc kącik ust w nieco kpiącym uśmiechu - Dorośnijcie moi mili... Agresja w tak błahej okoliczności jest niedojrzała. - Wrócił pod kamień po swoją zdobioną walizkę, zasiadając na nim i wyciągając podobrazie, które umiejscowił na sztaludze. Wyciskając niewielką ilość białej i czarnej farby na paletę, wyciągnął pędzel, którym począł kreślić z pozoru niedbałe plamy, które w błyskawicznym tempie zaczęły przypominać ruiny kościoła w odcieniach czerni i bieli.

Śmierć czuł jego spojrzenie...Jakże intrygujący był Marmurowy Anioł. Aż chciało się go poznać, schować w objęciach. Zaśmiał się szaleńczo, acz cicho na swoje myśli. Jakież głupie myśli kłębiły się w jego głowie. Wbił swoje blado-błękitne oczy w osobę Hirokiego. Przestał interesować się malarzem, bowiem widział w nim coś co go irytowało, natomiast sam Hiroki prócz irytacji, wzbudzał w nim zaciekawienie. Może nawet elementy intrygujące młodszego wampira. Usiadł na jednym z nagrobków przodem do Krwiopijców i począł nieustannie lustrować spojrzeniem Hirokiego. Prowokował by chłopak popatrzył w jego oczy. Pragnął kontaktu wzrokowego, który to był dla Natsukiego jedynym pragnieniem, wobec innych. Krótka chwila kontaktu wzrokowego. Niczego więcej nie potrzebował do szczęścia. Wbijał niemiłosiernie swój wzrok w oczy Fujimoto, penetrując ich głęboki wyraz.

Widział w spojrzeniu mężczyzny, samego siebe nazywającego w nabrzmiałych pychą myślach Śmiercią, chęć opieki, nie dominacji, która krzyczała "wszem i wobec". Widział chłopca w mężczyźnie, mężczyznę za ukrytym chłopcem. Być może to dlatego jedno spojrzenie rzeciągnęło się w drugie, urwane jedynie sekundą, w której to dostrzegł kolejną, wysmukłą linię, stawianą przez zgrabną rękę malarza. Gdy już wejrzął w źrenice Natsuki'ego poczuł, jak łamie się w nim bariera, którą posiadał, gdy nie chciał się zbliżyć do obu mężczyzn. Nie odwrócił jednak wejrzenia stalowoniebieskich tęczówek. Pozwolił mu wtrącić się we wrota swej duszy, do jednej, szarej płachty jednak, błony, chroniącej zawiły umysł. Prościej rzecz biorąc, po jakimś czasie mierzenia się z Marmurowym Aniołem spojrzeniem, Natsuki widzieć mógł w oczach tamtego jedynie pustkę.
- Czy śnisz, Złotowłosy, o rzeczach realnych?
Rzekł dźwięcznym, choć męsko szorstkim przy owej miękkości - co dziwnym jest połączeniem, acz rzeczywistym - głosem.

Stawiał ostatnią kreskę, słysząc głos białowłosego. Dopiero teraz zauważył, że znajduje się on zaraz obok. Farba na podobraziu była świeża, wyglądając jak pokryty śluzem świat surrealisty. Przeniósł wzrok na tego, który zadał pytanie, w momencie także prześlizgując nim po postaci Natsukiego. - Moje sny nie są realistyczne. Przypominają świat widziany oczyma narkomana czy człowieka pogrążonego w chorobie i gorączce... - Odłożył pędzel wyglądający w jego ręce jak narzędzie zbrodni, ociekające krwią ofiary - podobrazia, którego wnętrzności wyciągnął na wierzch, układając je na kształt ruin kościoła. - Jakie ty miewasz sny, Marmurowy Aniele? Mówi się wszak, że jesteśmy z tego samego materiału, co nasze sny... - Zamknął skrzynię, pozwalając obrazowi wyschnąć. Czyniąc to, wstał z kamienia, odprowadzając wzrokiem Upadłego po raz drugi.

Natsuki zaś znalazł jednego z kotów wewnątrz Kościoła. Wziął go na ręce.
-A teraz oddam Cię w ręce Marmurowego Anioła.
Szepnął do kota,  najczulszym głosem, na jaki mógł się zdobyć. Jednak nim uczyni co powiedział, musi zajrzeć pod stół ołtarza. Podszedłszy do ołtarza, wsunął bladą dłoń między ornamenty i pchnął dość mocno. W owym kamiennym stole była skrytka. Natsuki wyciągnął z niej złoty, wiekowy medalion, który to miał kształt róży, oplecionej cierniem. Patrzył na niego zaskoczony idealnym wykonaniem, każdym szczegółem. Wyprostowawszy się, ruszył do wyjścia z rudery. Zerknął w lewo. Anioły nadal tkwiły w tym samym miejscu. Wolnymi krokami zbliżył się do nich. Położył kota na kolanach Fujimoto i uśmiechnął się nikle.
-Doceniasz piękno wieków
To imponujące...-dodał w myślach. Po chwili włożył w dłoń Hirokiego owy medalion.
-Legenda głosi, iż ten kto go nosi, spełni swe marzenie. Marzenie, które tkwi najgłębiej w duszy
Słowa płynęły z jego ust, jednostajnie, nostalgicznie. Upadły spojrzał na nich.
-Zatem, spełniłem Twe marzenie Marmurowy Aniele... Jakież jest Twoje, Artysto?

Nie zwrócił uwagi na wcześniejszą obecność kotów. Dygresje rzucane były zazwyczaj impulsywnie, na podstawie tego, co widział, czy też wyobrażał sobie pod postacią którejś z form realnych. Nie sposób było rozszyfrować jego myśli, tych, które dało się wyróżnić dzięki tonowi głosu, z jakim je wypowiadał - nieco sennym, mogącym przywodzić ton głosu szaleńca przed atakiem obłędu. Nic jednak niepokojącego się nie wydarzyło.
- Widocznie, jest.
Rzekł, widząc zbliżającego się mężczyznę ze zwierzęciem. Gdy kot został złożony na jego kolanach, objął go silnymi, opiekuńczymi dłońmi, znającymi jedynie ochronę w surowej, pierwotnej formie - zawsze wszak chronił sam siebie, tudzież istoty dzikie wedle własnych instynktów. Otrzymawszy medalion, spojrzał z niezrozumieniem w oczy Upadłego Anioła. Jak gdyby go parzył, natychmiast wsunął go pomiędzy palce blondyna.
- Dziękuję. - mruknął, chłodniejąc z dziwnym półuśmiechem na ustach. Ozwała się w nim wszechobecna od wieków rezerwa.

Spojrzał na medalion, oddając go Natsukiemu - Boję się zrabowanych świątyń. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego... - Odtrącił jego dłoń, gdy zacisnął palce na jego szyi. Nie lubił tak nagłego dotyku. Nie lubił właściwie żadnego dotyku, gdyż żadnego nie potrzebował i nie chciał. - Skoro tak mówisz, mam jedno marzenie. Zagośćcie w me progi, jeszcze dzisiaj. - Powiedział obdarowując spojrzeniem zarówno Upadłego jak i Marmurowego Anioła. - Pozujcie do mego aktu.

Słysząc tak śmiało wypowiedziane żądanie-podczas gdy pytał o marzenie-uśmiechnął się wrednie. Podzielał zdanie Hirokiego, iż nie przystoi nakazywać nieznajomym czegokolwiek. Jakież to było nierozważne ze strony Artysty. Śmierć czując na sobie wzrok Marmurowego Anioła, zerknął na niego. Niezauważalnie dla Artysty pokręcił głową, na znak iż nie zamierza pozować. Widząc spojrzenie, które to spoczęło na jego biodrze, lekko położył na nim swoją dłoń.
-Wiem...są nazbyt szerokie
Mruknął cicho, po chwili głaskając kota po grzbiecie. To zwierze znaczyć mogło dla Śmierci więcej, niźli oboje Krwiopijców tkwiących obok niego-jedynie fizycznie tkwiących.
-Proponuję wypad do jakiegoś klubu. Drink, taniec. Jak myślicie, Moje Anioły?
Zapytał cicho. Nie krył, iż bawiła go sytuacja milczenia-jak twierdził-wynikająca z niepewności towarzyszów. W jego duszy zakołatało, jakby sama dusza ostrzegała go przed zrealizowaniem tego pomysłu. Musiał się pilnować, by nie przywiązać się w żadnym aspekcie, do któregokolwiek z wampirów. To zakłóciłoby jego równowagę, jaką w sobie wypracował. Ograniczyłoby jego pole manewru. Zerknął na obu mężczyzn niespokojnie.