Mężczyzna w bieli, poszarzały anioł, zbłąkany starzec w ciele chłopca, otwarty na świat cień, naiwność w pochmurnym błękicie głębokich oczu zdumionego narkomana - obecność ta zagościła w intrygującym miejscu. Pośród półcienia przysiadł na parapecie jednego z okien na bardziej nawiedzony, aniżeli korytarze, świat. Jedno kolano ugiął, składając na nim łokieć lewej ręki. Drugie wyprostował. Głowa, wyprostowana, podobna była do głowy anioła cmentarnego posągu. Milczał tak głęboko, jak tylko mogły milczeć.. cmentarne anioły.

Złotowłosy mężczyzna, rozświetlający swą jasnością panujące mroki, wiedziony duszą artysty, którym przecież był, zawędrował w idealne miejsce, godne przeniesienia na płótno. Miejsce to było intrygujące, chowało w sobie pewnego rodzaju grozę, niepewność. Mury bowiem zdradzały swą historię biegnącą wzdłuż popękanych ścian i ukruszonych fragmentów.
- Nawet Ty nie trwasz wiecznie, kochanie... Natura Cię zabija... - Pomyślał, niosąc w pięknie zdobionej walizce sztalugę wraz z podobraziem. Już z bliższej odległości wyczuł, a nawet dostrzegł sylwetki dwójki istot, które z pewnością nie były istotami ludzkimi. Jego bezszelestnie stawiane, lekkie kroki pozostawiające wrażenie spowolnionego filmu ustały. Sam mężczyzna spoczął na kamieniu, przyglądając się dwójce Krwiopijców z ukosa, jak gdyby obserwował teatralną sztukę. Założył nogę na nogę, by na kolanie oprzeć łokieć. Na dłoni podparł brodę, kiedy na jego twarz wkradło się zainteresowanie i refleksja nad spotkaną parą..

Blada twarz mężczyzny, jak i sposób jego zachowanie wzbudzał złudne wrażenia w osobnikach wielu ras. Nikt nie rozumiał jego sensu istnienia. Wewnątrz swej duszy, krył morderstwo ostatniego z rodu Tokugawa. Krył wiele innych morderstw, to na zlecenie, to dla własnej przyjemności. Wszak Natsuki odczuwał przyjemność nie tylko psychiczną, ale i fizyczną podczas pozbawiania życia. Shi przyzwyczaił się do braku zrozumienia, dlatego też Hiroki nie stanowił jakiegoś wyjątku. Postrzeganie mężczyzny jako rozpustnego,bezczelnego,nie wartego uwagi sadysty, ciągnęło się od wieków za nim. Bawiło go to, bowiem niejednokrotnie okazywał siebie prawdziwego, wówczas odbierany zostawał jako doskonały aktor, udający wrażliwość duszy, jak i udający, iż potrafi być godnym, zaufanym towarzyszem. Wzrok Natsukiego przeniósł się z Hirokiego na Kanzakiego. Złote włosy, były nie lada piękne w obecnej poświacie. Utkwił w nim wzrok, lekkim skinieniem głowy go witając.

Nie odwoływał się w krótkiej uwadze do całokształtu istoty, raczącej rzucać w jego kierunku butne kroki. Odwoływał się do myśli, które stawiały go w przeciągu jednej chwili na poziomie laleczki - któż więc kogóż oceniał pochopnie, pozornie... nieprzemyślanie? Hiroki nie miał w zamiarze udowadniać, iż jego umysł błądzi na poziomie nieco ambitniejszych refleksji. Nie jemu było podsumowywać kogoś, kogo oczy były intrygujące tak, iż nie patrzył na nie w obawie, iż go zainteresują, sprowokują do zwyczajnej rozmowy. Zwyczajna rozmowa zaś była tym, czego Jasnooki nie był w stanie przyjąć. Równała się bowiem zderzeniu z drugą osobą, z mową ciała, duszy, mową pozoru, kłamstwami, czy też... prawdą, mogącą coś zmienić. Zwłaszcza tą, mogącą zmienić jego samotność.
Widząc Anioła Ironii, ocierającego się o uwodzicielski wyraz Schizofrenii, wzrok wbił w sufit, jak gdyby błagał, by ta sytuacja stała się snem. Pragnął rozpostrzec jasne skrzydła, oślepić nimi i zniknąć. Począł sercem dusić się, gdy wokół niego w takim miejscu namnożyło się korelacji zewnętrzno-wewnętrznych. Zimny uśmiech wymalował się na krawędziach pobladłych warg, po chwili znikając. Salowe mięśnie ramion napięły się, jak gdyby oczekiwał rzeczywistego, nie umysłowego ataku.

Postać złotowłosego zatrzymała się w bezpiecznej odległości od obu mężczyzn, krzyżując ręce na swej piersi. Zawiesił wzrok na postaci "Kamiennego Anioła", zaraz przenosząc go na Drugiego - kiedy ten wyskoczył przez okno. - Nie zwykłem podawać ręki, Upadły - W tym momencie ponownie się ukłonił, zaraz także przenosząc wzrok na jasnowłosego, jakby gest tyczył się do ich obu - ... Mnie również miło jest Was poznać, moi Panowie. - Słuchając słów czarnowłosego, zapatrzył się na postać siedzącą na murze okna. Jakże osobliwy i piękny widok! Wyobraził sobie zamyślenie jasnowłosego, takie jak w tej chwili, niedostępność i boskość, a u Jego stóp, pod oknem klęczącego Upadłego, spowitego cierniami, jakby wznoszącego swe okrzyki do nieba. Przerwał swe zmyślenie, zwracając wzrok w stronę Śmierci -
Na co dzień wielu zapamiętuje Twoją twarz. Możesz być pewien, że i w tym momencie zostałeś zapamiętany. Anioł także... Zejdźże do nas, białowłosy. Niech no ci się przyjrzę.

-Niepodanie ręki jest wynikiem braku wychowania. Ewentualnie zbytecznej roztropności, która zdaje się stawać prowokującą ignorancją, tym samym bardziej niebezpieczną niźli samo podanie ręki.
Milczenie wkradło się w duszę Śmierci. To miały być ostatnie słowa jakie wypowiedział.Obecność mężczyzn była męcząca, dla osoby Natsukiego. Skierował się w milczeniu w stronę cmentarza. Kucnął przy jednym z grobów, czytając znane sobie imię i nazwisko-Koryu Tomura. Jedyny krewny owego mnicha, żył jeszcze do wczoraj, jednakże padł martwy z ręki śmierci. Miał długi wobec Yakuzy. Uśmiechnął się nikle, sam do siebie. Jakże zabawnie było stać nad wujem chłopaka, który zaledwie naście godzin temu wyzionął ducha, wzywając na pomoc Koryu. Przejechał dłonią po nagrobku, po czym wolnym ruchem się podniósł. Otrzepał zakurzony krzyż dłonią, zaś w jego oczach błysnęło szaleństwo. Jakże rozkoszował się zapachem śmierci i bólu jaki jej towarzyszył.

Przysłuchiwał się szorstkiej wymianie zdań, nie pozbawionej ekspresji, zmieszanej z fascynacją. Wiedział, iż Czarnowłosy nie jest kimś, kto obojętnie przejdzie obok intrygującej na jakikolwiek sposób sylwetki. Nie był tak obojętnym, jak Hiroki. Hiroki zaś, uważny w inny sposób, przyswajał to samo co rzeczona "Śmierć". Stalowe oczy przeciągnęły leniwym spojrzeniem po dachu budynku, który to widział z niskiej perspektywy. Słysząc słowa Kanzaki'ego, opadł na jednym z dalszych parapetów, jak gdyby nagle zabrakło mu tchu. Nie miał skrzydeł, a co za tym idzie, nie mógł latać. Był jak ważka, zgrabny w powietrzu, choć lotki nie były widoczne dla niewprawnych oczu.
- Tęczowa.
Rozległ się jego głos, który dotarł zapewne do każdego z 'towarzyszących' mu krwiopijców. Rzucił głazem w stronę mężczyzny o ciemnych włosach, by po chwili posłać niepewny, zdystansowany uśmiech Artyście. Czyżby prowokował do tego, by stanęli wszyscy we wspólnej rozmowie? Czy chciał walczyć z własnymi lękami? Jakżeby inaczej...