To była prośba, jakkolwiek nie brzmiała, Marmurowy Aniele... - Powiedział unosząc lekko swoje brwi, gdy próbował przekonać go do czystości swych celów - Gdybyś był brzydki, nie prosiłbym cię o pozowanie, a już na pewno nie w mym akcie... - Oznajmił spojrzeniem wędrując do ciemnowłosego - Przykro mi, Upadły, ale nie chodzę do takich miejsc. Nie znoszę tłumów i nie znoszę tych absurdalnych, nowoczesnych tańców. Nie przemawiają do mnie. - Odparł przeczesując swoje włosy szczupłymi, kościstymi palcami.

-Nie będę mu pozować. Nie jestem zabawką na sprzedaż. Zdaje się, że Ty także masz głowę na karku. Rozum na właściwym miejscu, jednakże jeśli jesteś na tyle naiwny by pozować-zrób to. Mnie w te gierki nie mieszajcie. Widzę was obu pierwszy raz w życiu, a za wiele przeżyłem by zaufać ot tak...
Jego oczy zabarwiły się chłodem. Zniknęła cała życzliwość, którą wbrew wszystkiemu ich obdarzał. Natsuki nie potrzebował ani sztuki, ani seksu, ani miłości do tego by czuć rozkosz, spełnienie. Wystarczyła mu śmierć innych. Ten przerażony wzrok, wbijany w niego, gdy odbierał życie. Uwielbiał patrzeć ofiarom w oczy, kiedy zabijał.
-Jeśli kiedyś was polubię, choć odrobinę, możliwe iż przystanę na propozycję pozowania. Póki co, nie widzę takiej możliwości
Powiedział, niepokojącym sykiem. Przesunął spojrzeniem po mężczyznach po czym lekkim ruchem odwrócił się do nich plecami, jednakowoż był czujny przez cały czas.
-Zatem, pozostaje mi się pożegnać

Uniósł brew, darząc gadatliwego mężczyzne jedynie zrezygowanym spojrzeniem dorosłego, który słyszy oklepane brednie z ust dziecka. Sam chciał zapozować, ciekaw był bowiem świata, a co za tym idzie - siebie. Skoro więc siebie, swego ciała także. Nigdy tak naprawdę się mu nie przyglądał, jedynie je ćwiczył. Patrzono na niego jako na tancerza. Nie obawiał się nagości. Stroje baletowe bowiem miały na celu ukazać pracujące mięśnie. Był na pokaz, w głębi mając nadzieję, iż dostrzeże to, na co chcieli spozierać inni. Poznać to, w czego poznawania trakcie byli już oni. Czuł się kimś zacofanym w samoświadomości.
- Żegnaj.
Rzekł nieco odrealnionym głosem, zatopiony w powyżej opisanej refleksji. Podniósł się, stając się wyrostowanym, dumnym wojownikiem naprzeciw nowej sytuacji. Każdego dnia poznawał istoty żywe inaczej, niczym małe dziecko w podróży. Dostrzegł kątem oka szkarłat w oczach malarza. Deszcz efektywnie zmył smugę szlachetnej barwy z jego oblicza, niczym woda płynnie wrastająca w bezruch.
- Sztuka jest połączeniem umysłów. Kalejdoskopem uczuć z racjonalnego punktu widzenia. Samych bowiem emocji nie sposób wcisnąć, jak to się robi z meduzą w piasek, w jakąkolwiek formę. Trzeba przy sztuce myśleć, nie dawać tyłka. Chciałbym dotknąć Twych pośladków, Artysto. Są takie ciepłe.
Posłał Kanzaki'emu spojrzenie tak szczerze czyste, iż nie mogło być wątpliwości co do czystości jego intencji. Nie było w nim seksualności, co mogło wręcz odstręczać.

Ostatnio edytowany przez Hiroki Fujimoto (2011-01-24 23:09:48)

Słuchał z przyjemnością słów Marmurowego Anioła, przytakując mu delikatnymi skinieniami głowy, niemalże niewidocznymi. Uspokoił surowość jego twarzy, złotowłosy bowiem nie należał do osób, które długo pamiętają przykre dla niego słowa. Lubił jednak sądzić, że jest inaczej. Założył ręce za plecami, splatając ich palce w dystyngowanej pozie - Pięknie mówisz o sztuce, Aniele... Jeśli dalej będziesz napawać mnie tak pięknymi słowami, Twój zmysł zapozna się także z mymi pośladkami. - Skwitował to skinieniem głowy z nieznacznym uśmiechem drzemiącym na twarzy. Słysząc słowa Natsukiego, zwrócił ku niemu swój wzrok. Pozbawiony był gniewu lecz zawierał wiele surowości. Słuchał z uwagą tego co miał do powiedzenia.

-Odebraliście mnie jako zwykłego dupka, mówiąc prozaicznie. Mam specyficzne sposoby wypowiedzi, które wielokrotnie są źle odbierane przez towarzyszów. Nie było moim celem urażenie was. Mój zawód nakazuje ostrożność, nic więcej nie mogę wam zdradzić.
Rzucił lekki uśmiech w stronę artysty, po chwili przenosząc wzrok na Fujimoto. Ten jest starszy o wiele od niego. Wyczuwał to, ukrytą pod delikatnym obliczem i szatą siłę. Siłę niczym barwa bieli płótna pod obrazem. Cóż z tego, iż biel zamalowana została innymi kolorami, tworząc obraz? Biel i tak jest wszechobecna, pod przykryciem owych barw.
-Mogę liczyć na wybaczenie mojej chwiejności emocjonalnej?
Fujimoto kojarzył, być może kiedyś widział go w siedzibie Yakuzy. Co do Artysty, pragnął go poznać. Wrażliwa dusza i cięty język były bardzo intrygujące. Może nadszedł czas, by pokonać chorobliwą wręcz niepewność i znaleźć towarzyszy w wędrówce egzystencjalnej?
-Potrafię spokornieć gdy trzeba
Zapewnił, wpatrując się w nich bez ustanku.
-Artysto, wolałbym by ten obraz został jedynie do Twojego użytku. Nie chcę jego kopii.
Skłonił lekko czoła kładąc dłoń na swoim sercu, jakby tym samym wyrażając dobre zamiary. Nie chciał odstraszać od siebie, a często bywało tak iż to robił. I tym razem mężczyźni się zniechęcili lekko i uznali go za dziwkarza. Nie było im dane wiedzieć, jak na razie, iż Śmierć jest czysty jak łza, pod względem seksualnym. Kiedyś im o tym powie, jeszcze nie teraz. Nadal uważał na nich, nie ufał. Gdyby był pewien, że Fujimoto podziela jego los, w Yakuzie, za pewne czułby się odrobinę lepiej. Wiedział, że Teatralny Anioł nie będzie w stanie tego zrozumieć. Przynajmniej nie na tym poziomie znajomości.

- Towarzyszy. - poprawił Natsuki'ego na tle językowym. Nie lubił, gdy kaleczono jego ojczysty język. Był on częścią kulturowego dziedzictwa, z którym Hiroki, jako istota zagubiona w dzikości swej natury, utożsamiał się podobnie do dziecka, pragnącego nabyć pewnych manier w pogoni za poczuciem bezpieczeństwa. Po chwili posłał łagodne spojrzenie oczu, podobnych do barwy i wyrazu nieba w trakcie melancholijnego, jesiennego popołudnia w kierunku tego samego mężczyzny, którego dopiero co skarcił. Tym samym dał mu wolne pole do okazania, iż zdolny jest zachować się jak sprawnie emocjonalny mężczyzna, ba: zainteresować go swoją osobowością. W milczeniu przeciągnął ponurym na poły, na poły zaś marzycielskim wzrokiem po dumnym z siebie Artyście. Trąciło w nim jego wystudiowanie, jak gdyby nadrabiał brak prozaicznego uroku kategorią tych wyższych. Nie było w nim jednak sztuczności. Fujimoto prawdopodobnie musiał się przyzwyczaić, iż nie do wszystkiego podchodzi się praktyczną drogą.
- Sami to ocenimy, dobrze? - rzekł szorstko, mijając blondyna. Skierował się posłusznie we wskazanym kierunku, wszelkie inne refleksje - te pozytywne, jak i pejoratywne - pozostawiając własnemu umysłowi.

[z tematu wszyscy]