Bywał w teatrze niezwykle rzadko... w ogóle unikał dużych zbiegowisk, bo nie czuł się w nich najlepiej. Jednak tego wieczoru zapragnął wybrać się do starego teatru. Nie zasiadał jednak na widowni, nie miał ochoty na ocieranie się o przypadkowych ludzi. Stąd więc wybór samotnej loży...
Podszedł do balustrady i spojrzał na scenę. Oparł na niej smukłe białe dłonie... w pół mroku niemal się świecił z powodu upiornej bieli skóry, ale tutaj nikogo przecież nie było... nikt się nie patrzył, nie męczył zaciekawionym spojrzeniem...
Kaskada mlecznobiałych włosów, którą uwolnił z kuca rozsypała się po plecach. Przeczesał je palcami czując się zupełnie swobodnie, a potem na powrót zaczął związywać. Spojrzenie jego jasnych oczu utkwione było w aktorach przedstawiających sztukę, którzy zajmowali całą jego uwagę.

Opierał się o balustradę zasłuchany w kwestie aktorów... Kiedy wróżka znalazła się pod kopułą spoglądał na nią z lekkim uśmiechem. Chwila zapomnienia i wytchnienia od złych myśli... coś pięknego.
Jasne oczy lśniły w świetle reflektora, które odbijało się od błyszczącej szaty aktorki, i gdyby nie to światło, pewnie nie przyuważył by mężczyzny stojącego w cieniu na przeciw niego w odległym krańcu sali.
Czy dobrze widział? Czy tylko zdawało mu się, że miał na twarzy maskę?
Wychylił się znacznie przyglądając się oddalonej postaci i mrużąc oczy. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że postać w którą się dość bezczelnie wgapiał także zwróciła na niego uwagę.

Słabo dostrzegał postać mężczyzny więc kiedy tamten się skłonił, Valentinowi i tak wydawało się, że to tylko jego wyobraźnia. Swiatło zgasło zalewając miękkim mrokiem wnętrze sali. Przez chwilę stał nie ruszając się... mrok zawsze trochę go obezwładniał...
Kiedy światło znów rozbłysło skierował wzrok na scenę... przyglądał się pięknie odzianym aktorom wirującym w tańcu, kiedy nagle do jego uszu doszedł głos mężczyzny...
Zwrócił głowę w jego stronę. Dostrzegając zarys znajomej sylwetki zmarszczył wąskie brwi i zerknął na przeciwległą lożę. Był bowiem przekonany, że ten mężczyzna stał tam jeszcze przed chwilą... choć może to ktoś do niego podobny, przecież nie widział dobrze...
- to dobra sztuka, choć kopciuszek gubi kroki.. - odparł po prostu, lecz jednak szeptem, który w sumie wcale nie był potrzebny, bowiem raczej i tak nikomu nie przeszkadzały by głośniejsze słowa.
Nie ruszył się. Nadal opierał się o balustradę, ale wiedząc, ze ktoś znajduje się obok, lekko się spiął i przyjął mniej rozluźnioną pozę.

Kiedy mężczyzna zbliżył się spojrzał na niego zimnymi, jasnymi oczami i uśmiechnął się. Nieznajomy z powodu noszenia na twarzy maski wyglądał na aktora, być może nawet nim był...
Nie podjął dalszej rozmowy o kopciuszku, ale słowa mężczyzny skwitował lekkim uśmiechem.
- pracuje pan w tym teatrze? - zapytał w prost o to, co go intrygowało. Nieznajomy wydawał się być całkiem sympatyczny, toteż Valentin pozwolił sobie na odrobinę spontaniczności. Dzisiejszy wieczór był jednym z tych kiedy czuł się naprawdę dobrze, a wtedy miał siłę na dużo więcej niż smutna egzystencja.

Czy dobrze widział? Czy oczy mężczyzny płonęły czerwienią? Jego blade wargi rozchyliły się w odruchu zdziwienia, po chwili jednak znów na bladą twarz powrócił cień uśmiechu... Przecież mężczyzna był aktorem... chyba...
Natomiast słowa, które nieznajomy powiedział po chwili zaskoczyły Valentina bardziej niż to co ujrzał przed chwilą. Odwrócił się do odchodzącego mężczyzny, wciąż zaskoczony, nie wiedząc co właściwie powinien zrobić...
Nie powiedział jednak nic, bo cóż właściwie mógł powiedzieć?
To był miły komplement, ale przecież nie był aktorem... nawet nigdy nie myślał o tym by nim zostać.
Patrzył jak mężczyzna odchodzi. Westchnął cicho i zwrócił blade, zimne oczy na scenę. Uśmiechnął się do stąpających po niej aktorów. Ale nagle silny ból starł z jego delikatnej twarzy przejaw spokoju i radości. Valentin przycisnął dłoń do piersi i zaciskając zęby opadł na kolana... Chwilowy atak, czasem się zdarzały... dzisiaj, teraz jednak się go nie spodziewał. Choć ostatnio przecież przybrały na częstotliwości i sile...
Serce załopotało, a krew uderzyła w nierównym tempie, powodując chwilowe osłabienie i zawroty głowy...
Na blade policzki wypełzł głęboki, chory rumieniec... ciężki, mokry oddech słychać było wyraźnie w pustej loży...
Ale Val, nie pozwoli położyć się do szpitalnego łóżka, nigdy!
Pełen zaciętości, uparty spróbował dźwignąć niemożliwie ciężkie ciało... błagał by nikt go teraz nie widział.