Wszedł ze spokojem do jego mieszkania, milczący całą drogę. Słysząc pytanie Kanzakiego, skinął głową.
-Chętnie się napiję.
Spojrzał na Pana domu. Wszak było dla niego irytującym, iż nie zna imion swoich towarzyszy. Po chwili zerknął na Hirokiego, nic nie rzekł. Wrócił spojrzeniem na Artystę
-Jaki masz koncept, owego aktu?
Uśmiechnął się lekko. Starał się sprawić dość przyjazne wrażenie. Przez myśl przemknęło mu, że chyba jest najmłodszy,jednak wierzył,iż wiek nie jest miarą siły czy mądrości.
-Może posiądę, ten tutaj posąg, a Ty to namalujesz?
Zaśmiał się, spozierając lekko na mężczyznę, nazwiskiem Fujimoto.

Bez słowa stawiając gęste i szybkie, niemal taneczne kroki, udał się do salonu, gdzie ich obu prowadził. W pół drogi do szafki w której trzymał wina, wykonał obrót, nucąc coś mało znaczącego pod nosem. Otworzył barek wybierając stare, różowe wino. Miał nadzieję, że im ono zasmakuje. Wyciągnął także krystalicznie czyste kieliszki przeznaczone do picia właśnie tego rodzaju wina. Wszystko postawił na stole, słysząc pytanie czarnowłosego. Roześmiał się cichym, stonowanym i eleganckim śmiechem zasłaniając dłonią usta w męskim geście. - Rozgośćcie się moje Anioły... Na sztukę przyjdzie jeszcze pora...

Zauważył, że każdym krokiem Artysta wyraża swoją miłość wobec wysublimowanej ekspresji.
- Motyl.
- Mruknął, dopiero po chwili zwracając spojrzenie na cierpiącego chłopca. Natsuki bowiem, choć chciał być uznawany za dojrzałego, najbardziej uroczy był w momencie, gdy uświadamiał sobie swoją maleńkość. Tak prawdziwy... znający swoje miejsce. Dlaczego krył dobro, wynikające z niewinności?
- Światełka iskrzą w najdalszych zakątkach świata... - rzekł z westchnięciem, podkreślającym tę jakże dla niego samego głęboką refleksję, określającą daleką odległość tego, co prawdziwie piękne. Ilość skrytek, przez które nie sposób się przedrzeć, by ujrzeć zapierający dech (?) w piersiach, błysk. Wątpił, by sam obiekt rozmyślań domyślił się, iż to o nim mówi posągowy mężczyzna. Wszedł do salonu tuż za nim, siadając w jednym z foteli, typowo po męsku, z nogami rozsuniętymi bez przesadnej maniery, w przeciwne strony. Była mimo to pewna lekkość, ptaszęca i tygrysia zarazem, w ruchach Hiroki'ego. Przyjrzał się różowej cieczy, wyglądającej jak rozwodniona krew - tym bardziej więc od krwi atrakcyjnej.
- Przestań już, Upadły. Nie użalaj się nad siniaczkiem.
Puścił oczko ładnej Śmierci.

Spojrzał na Hirokiego, po czym wstał, podszedł do niego i uderzył go w brzuch z siłą. Miał dużo siły jak na tak młodego wampira. Utkwił spojrzenie w oczach Fujimoto, po czym wrócił na swój fotel.
-Zależy jak spojrzeć, Artysto. Wszak czasem wieczność, może okazać się jedynie krótkim tygodniem życia motyle. Ileż radości daje, gdy w pełni okazały pokazuje się Damom?
Wziął w dłoń wino i uśmiechnął się lekko.
-Zatem, za wenę Artysty.
Wzniósł toast. Ciekaw był jak Teatralny Anioł, zamierza pogodzić w swojej sztuce Posągowego Anioła, z nim-Upadłym.
-Jak Cię zwą?
Zwrócił się do Kanzakiego,pytając o imię.

Widząc co zrobił ciemnowłosy, westchnął, nieco się krzywiąc - Jak dzieci. Walczycie by mieć ostatnie słowo? - Zapytał z pogardą dla Nich obu - Siła ostatniego słowa tkwi w sile przebicia głosu nie sile ręki. - Uniósł swój kieliszek, dodając jeszcze zdanie do toastu - Za moje natchnienie, czyli za Was, moje piękne Anioły. - Przez moment przypatrzył się cieczy w kolorze zgasłego różu, zastanawiając się nad tym ile należałoby zmieszać bieli i różu na palecie, by powstał taki właśnie odcień. Słysząc pytanie przeniósł wzrok na tego, który je zadał i uśmiechnął się prawie niedostrzegalnie, samymi kącikami ust - We Francji mówili na mnie Louis de Valois, lecz możecie używać mego prawdziwego imienia, Kanzaki. Jak Wasza godność, moje Anioły? - Mówiąc to pytanie z Natsukiego przeniósł wzrok na Hirokiego, unosząc przy tym lekko brwi - Z Twoimi słowami, przypomniał mi się Don Juan, Posągowy Aniele. Ludzie zjadający się wzajemnie, by przetrwać na otwartym morzu... - Znów zapatrzył się w kieliszek, jakby w jego głowie zrodziło się wiele przemyśleń na ten temat.

- Ty byś z pewnością nie posunęła się do ciosów fizycznych, o pełna rozwagi Niewiasto. - rzekł tonem tak bezosobowym, iż wypruła się z niego czysta zjadliwość słów, zabarwionych zawodem odnośnie braku pokrycia w pozorach wizualnych u Kanzaki'ego. Jak mniemał, Artysta puści te słowa mimo uszu, tudzież rozwinie rozważania na temat wyższości umysłu nad mięśniami - ogólnie słuszne, jednak przy pryzmacie roli płci błędne, gdyż nie uwzględniające faktu, iż mężczyźni posiadają także inny, brutalny rodzaj dialogu, który - przerwany w odpowiednim momencie - może wielu rzeczy obie strony nauczyć, nie zawsze od razu, lecz efektywnie.
- Hiroki. - rzucił po chwili, już pogodniej. Czy jednak dało się dostrzec w kamiennym, mistycznym tonie radość prawdziwą, czy też mimowolną, ozdobnik sytuacyjnej uprzejmości?
- Pożeramy się nawet teraz, subtelnym wyrazem mowy. Milczące świnie. Woły na uwięzi.
Nie stronił od wyrazu, stojącego na granicy dobrego smaku i taktu, gdy mówił. Nie rozumiał pojęcia tabu. Był kimś na wskroś otwartym, lecz gdy pragnęło się o nim dowiedzieć czegoś, o czym akurat nie mówił - można było liczyć się z natychmiastową klęską. Spojrzał w urokliwe oczy Czarnowłosego. Nie ukrywał, że lubił w nie patrzeć, głównie częstym powtarzaniem tej czynności.
- Potrzebujesz dialogu. Obłudą jest zbaczać z tematu, gdy to w nim wołasz o zaznanie bliskości wartościowej duszy. Dlaczego jesteś taki arogancki bez powodu, Aniele?
Jak gdyby nie rzucił pytania, zagłębił się w czynności picia. Powolnego, nie naznaczonego jednakże rytualizmem. Zamilknął, pragnąc wysłuchać siedzących tu mężczyzn. Niewątpliwie wpadł w ciekawe towarzystwo. Uśmiech, wznoszący się w kącie ust, mógł uświadomić samym zainteresowanym.. zainteresowanie Kamiennego Anioła. Mógł też postawić Hiroki'ego we wnęce z oznaczeniem: egotyczny marzyciel.