Haruna natomiast był dogłębnie rozbawiony zachowaniem mężczyzny. Fakt, faktem, lubił przerażać. Czuł wówczas tą samą adrenalinę, którą mógł poczuć bojący się. Ludzki strach jest jednym z najbardziej człowieczych uczuć, które mu odebrano. On się już nie bał, nie czuł przerażenia. Jednakże słodka adrenalina biegnąca zmysłowym pędem po jego żyłach... Tak, to jest istna rozkosz. Tego mógł doświadczać nieustannie, nie nudząc się przy tym.
- Czegóż może chcieć tajemniczy nieznajomy, zjawiając się w domu osoby, z którą chwilę wcześniej... widział się przy jeziorze? Czyż to nie dziwne pytanie... Wszak, rozsądniejszym byłoby zapytać skąd znam twój adres, mój panie.
Odpowiedział ze spokojem, usilnie przeciągając swą przemowę zmysłowym głosem. Czemu? Chciał odwrócić jego uwagę od niepewności, aby zasmakować czegoś wspanialszego niż widok ludzkiego strachu. Tak jak w śnie, zniknął i pojawił się za nim, obejmując delikatne ciało. Silne dłonie spoczęły na jego smukłym brzuchu, a on sam wyszeptał mu do ucha.
- Nie myśl... Nie rób nic, dopóki nie zechcesz przyjemności.
Subtelnie pocałował jego skroń, napawając się przyjemnym zapachem ludzkiej krwi.
- Zaufaj niewiedzy...
Wymruczał niczym pantera.

Widział w jego spojrzeniu pragnienie, niesamowitą chęć zasmakowania niebezpiecznej rozkoszy. Czemu sam sobie na to pozwalał? Przerywał rutynę. Robił to niezmiernie rzadko, nieczęsto, ale czasami należała mu się chwila oderwania od własnych prawd, których mimo swego zachowania, bronił uparcie już dnia następnego, walczenie. Teraz... istniała tylko rozkosz.
Gdy ciało odwróciło się ku niemu, przywitał je z subtelnym uśmiechem, już po chwili oddając pocałunek. Jedną z dłoni złożył na jego lędźwiach, przyciągając delikatne ciało ku sobie. Niemalże stanowili jedność, gdyby nie warstwy ich ubrań... Podniecający brak dystansu. Przesunął drugą z dłoni na włosy mężczyzny, przeczesując je, wplatając swe palce w kolejne pukle.
Przejął inicjatywę w pocałunku, gdy tylko zdołał wtargnąć swym językiem między słodkie wargi, smakując ich rozkoszy. Niemal westchnął lubieżnie, namiętnie pieszcząc słodkie usta. Czy ktoś smakował podobnie? Nigdy...
Wsunął jedną z dłoni pod jego koszulkę, gładząc jego plecy... Pośpiesznie, w przypływie pożądania i namiętności.

Lubił tą zadziorność z jaką działał Ridon. W każdej chwili starał się zrobić wszystko, aby wywrzeć większy wpływ na to, co się dzieje. Wampir jednak nieustannie stawiał opór, pragnąc sprowadzić go do kompletnie uległej pozycji... Rozkoszna wizja zawiniętego w pościel, wijącego się w niej mężczyzny.
Zmrużył powieki, w ten sposób witając jego ugryzienie. Niewątpliwie zadziorne, a przy tym kuszące... Gdy został nieco pchniętym w stronę łóżka, przesunął swe dłonie na zgrabne pośladki mężczyzny, ujmując je i sugestywnie ściskając. Przysunął go do siebie jeszcze bliżej, aby w jednej chwili pchnąć jego ciało na łóżko. Z początku chciał niemal od razu przyłączyć się do niego, jednakże zaniechał tego pomysłu, gdy w głowie zrodził się kolejny. Usiadł na jego brzegu, zsuwając ze swej szyi nieodłączny, jedwabny szal. Spoglądał przy tym uważnie na Raidona.
- Zaufaj.
Szepnął cicho, dopiero teraz wsuwając się na łoże. Przysiadł na biodrach mężczyzny, dbając o to, aby nie obciążać go swym ciężarem. Spokojnie pochylił się, raz jeszcze muskając jego wargi, w tym samym momencie zawiązując szal na jego oczach. Co prawda, gdyby tylko Ral się wysilił, mógłby zza niego dostrzec sylwetkę wampira.
Cóż było celem tego czynu? Bardziej intensywnie odczuwalny dotyk. Mężczyzna już po chwili przebiegł opuszkami palców po torsie swego kochanka, aby po chwili zsunąć ze swych dłoni rękawiczki. Dopiero wówczas żywy lód zetknął się z gorącą, rozpaloną skórą policzka Raidona.

Oddawał namiętny pocałunek, co rusz rozkosznie się w nim zatracając. W tej jednej chwili wszystko wydawało się znacznie bardziej intensywne i wyraźne, zupełnie jakby ich zamknięcie się w tym pokoju stanowiło podpisanie paktu, a rozkosz została jego treścią. Niewyjaśniane zobowiązanie się do pewnych rzeczy, skomplikowanych i pojętych jedynie przez niezrównoważony umysł Haruny.
Aż pragnął się zaśmiać widząc jak Raidon walczy z jego koszulą, pokazując przy tym swą w dużej mierze upartą naturę. Tak, to było doprawdy ciekawe. Odsunął się od jego słodkich ust, spoglądając na przysłonięte oczy z drapieżnym uśmiechem. Przesunął się muśnięciami na jego szyję, którą przygryzł, wydając przy tym z siebie erotyczne westchnienie. Obniżył biodra, ocierając się o jego ciało z kolejnym przyjemnym odgłosem, pieszczącym powietrze jak i delikatną skórę młodzieńca.

Czuł się niczym ciekawa wersja samego Lucyfera - Sukub, wiedziony wielkim pragnieniem, otoczył Raidona snem, a wraz z nim doznaniem niebywale erotycznych chwil. Jednakże ta mityczna istota nie wychodzi nigdzie, pozostaje w marzeniach sennych jako słodkie, a przy tym niemożliwe spełnienie. On mógł wejść do życia mężczyzny, otulić go zapachem aksamitnych lilii, aby za chwilę wywołać drżenie całego ciała, spowić ich w pościeli, naznaczając jego ciało swym bytem. Swą wiecznością.
Manewrując blisko największej rozkoszy jaką poznał w swym życiu, rozkoszując się zapachem wspaniałego szkarłatu, jednocześnie nie mogąc go zasmakować, przechodził rzeczywiste katusze swego umysłu i martwego, choć tak spragnionego serca. Nie pozwoliwszy sobie jednak, jeszcze nie teraz, kontrolował swe myśli. Przyzwolenie na przerwanie maskarady przyjdzie w odpowiednim momencie - Ral winien być zupełnie nieświadomym zaistniałej sytuacji. Odwlekana przyjemność niesie jeszcze więcej satysfakcji niż to, co przychodzi z łatwością i gwałtownością.
Nieświadomie wplótł dłoń we włosy mężczyzny, przeczesując je na tyle, na ile pozwalała pozycja. Niemniej, rozkoszował się ich delikatnością i miękkością, wydając przy tym z siebie rozkoszne westchnienie, które drogę skończyło na rozpalonej już skórze człowieka. Przygryzł lekko aksamitną powłokę, jednakże nie zranił go, wolną ręką sunąc po jego boku spokojnie ku dołowi. Pragnął tego ciała, tej chwili i zbliżenia, które na tak długi czas przestało być mu potrzebą naturalną i wydało się chwilowo zapomnianą koniecznością. Teraz wszystko wracało, uderzając ze zdwojoną siłą w rozpalonego Wampira.
Dotarłszy do aksamitnego uda tą samą formą aprobaty - cichym westchnieniem - oświadczył swój niewątpliwy zachwyt. Względem ud był spokojnym fetyszystą, rozkoszującym się ich gładkością i zgrabnością. Dlatego też właśnie im poświęcił uwagę, pieszcząc je delikatnymi ruchami, zadrapując ostrożnie, acz wyraźnie. Nie sięgał epicentrum wspaniałego zapomnienia, pragnąc wymusić na Raidonie jeszcze większe pragnienie. Zmusić już wijące się w niedosycie ciało do większych dreszczy i śmielszych czynów.