Haruna zjawił się pod domem mężczyzny niemal godzinę po jego zaśnięciu. Potrzebował pewną chwilę czasu, aby nieznajomy mógł zapaść w głęboki sen. Dlaczego mu to robił? Właściwie nie wiedział. Może po prostu po tak długim czasie wiecznej samotności zapragnął mieć jakąś atrakcję? Cóż z tego, że było nią dręczenie dopiero poznanego, atrakcyjnego mężczyzny, którego zapach przyprowadził wampira pod same jego drzwi.
Przysiadł przy drzwiach, opierając się o nie plecami. Spokojna okolica, doprawdy. Twarzą ozdobioną subtelnym uśmiechem omiótł cichą ulicę, podziwiając głębię snu w jaką zapadli mieszkańcy. Cisza. Ta słodka cisza, którą kochał. Oparł głowę o drzwi domu Raidona, zamykając oczy. Tak, pora się zabawić.
Spokojnie wniknął w umysł człowieka, zawiedziony banalnością ów zadania. Nie wyczuł żadnego oporu, bariery, którą mógłby złamać, co odbierało mu rozrywkę. Jednakże powodem był sen, w którym tkwił mężczyzna, a którego przez wzlgąd na chęć powodzenia akcji nie mógł mu zabronić. Kolejnymi drogami, przez które szedł spokojnym spacerem dotarł do marzeń sennych. Od samego początku wiedział, jaką wizję chce w nim wykreować.
Już po niedługim czasie w głowie mężczyzny zaczął kształtować się wybitnie podniecający obraz - Piękna Śmierć w postaci Haruny zapraszała gestem dłoni do skosztowania rozkoszy pocałunku. Ciało Raidona zostało przyciągnięte, a zimne dłonie rozpoczęły po nim spacer, pobudzając najskrytsze fantazje. Wtargnęły bez najmniejszego oporu pod koszulkę, aby po dosłownie sekundzie zsunąć się w dół, badając gładkość jego pośladków. Gwałtownym ruchem odwrócił jego ciało tyłem do siebie, zamykając je w swych stalowych objęciach. Zimny, martwy, wampirzy oddech pieścił skórę jego szyi wraz z pocałunkami, gdy dłonie spoczęły spokojnie na smukłym brzuchu. Niby nic takiego, jednakże poza wizualną formą przekazu, wampir pobudzał go w sposób znacznie bardziej fizyczny. Nieznajomy miał wrażenie, że faktycznie dłonie sunął po jego ciele tak, jak działo się to w erotycznej wizji ich bliskości. Każdy jeden dotyk i gest Haruny odbijał się na ciele mężczyzny w rzeczywistości.

Ostatnio edytowany przez Haruna Masaki (2011-01-13 19:35:15)

Na pytanie nie otrzymał odpowiedzi przez pewną chwilę, w której wampir jedynie spoglądał na niego bez głębszego wyrazu czy uczucia. Po chwili czekoladowe spojrzenie mężczyzny zostało zwrócone ku bezkresowi czerni, w jakiej się znaleźli. Mógł wybrać wszystko, a zawsze decydował się na głęboki mrok, w którym miało się wrażenie unosić, by opaść w jego głąb. Chwilami nawet kontury ciał obecnych w nim ludzi zostawały rozchwiane, niczym muśnięte wiatrem. Kochał bezkres swej mocy, widoczny między innymi w hipnozie, w którą wciągał mężczyznę.
- Lilią, moja różo - szepnął w wyraźnym zamyśleniu, podnosząc swój wzrok na sylwetkę ciemnowłosego. Wyciągnął ku niemu rękę i wraz z tym gestem wszechobecny stał się zapach lilii i róż splecionych w namiętnej symfonii. Manipulacja podczas snu była wręcz banalna, człowiek wówczas niemal nie odczuwał niepewności czy strachu.
W jednej chwili wampir zniknął, aby pojawić się raz jeszcze za mężczyzną, tym razem trzymając ręce przy sobie.
- Chodź... Pokażę ci rozkosz.
Wyszeptał zmysłowo, głębokim tonem. Gdyby tylko usłyszał odmowę, odszedłby bez zastanowienia.

Czy człowiek, mający możliwość poznania niezwykłej materii, która hipnotycznie go przyciągała, a jednocześnie nie musząc przejmować się konsekwencjami w jakikolwiek sposób pohamowałby się? To wciąż sen, który nikomu niewyjawiony pozostaje w pamięci śpiącego tak długo, jak ten tego zapragnie. Dlaczego więc Raidon się powstrzymywał? Mógł w tej chwili zasmakować prawdziwej miłości, prawdziwej formy namiętnej miłości, cudownego zbliżenia, którego wampir nie ofiarował nikomu nazbyt chętnie. Dziś sam przyszedł do mężczyzny i sam podawał mu poezję w najszczerszej, najcudowniejszej jej formie.
- Jestem tylko snem.
Odparł melodyjnym tonem, spoglądając w głębie jego spojrzenia z subtelnym uśmiechem. Przysunął się do niego, ponownie kładąc dłonie na wspaniałym, męskim ciele. Przyciągnął go ku sobie z niebywałą stanowczością, ale także subtelną delikatnością. Umiał łączyć swą brutalną naturę z tą nieco bardziej wrażliwą, czyniąc każde cielesne zbliżenie niezapomnianym doznaniem.
- Tylko snem.
Dodał hipnotyzująco, nie robiąc nic ponad spoglądanie mu w oczy z najszczerszym, a przy tym najcieplejszym wyrazem twarzy jaki kiedykolwiek widziała osoba przebywająca w jednej świadomości snu z Haruną. Wszak, w rzeczywistości nigdy nie wyglądał w ten sposób, niektóre rzeczy udawały mu się tylko w marzeniach sennych.

Lubił wyzwania, nie tolerował rutyny czy monotonii. W jego życiu, choć już oficjalnie zakończonym, to nadal istniejącym, zawsze coś musiało się dziać. Nie pojmował jakichkolwiek odstępstw w formie znużenia, nieustannie próbował je przerwać. Jedna z wielu podobnych prób miała miejsce dzisiejszego wieczoru, w którym zapragnął skosztowania innej formy zabawy niż zazwyczaj. Nie wnikał w sny każdego..., robił to niewątpliwie rzadko. Nie często pozostawiał też po sobie swą sylwetkę, czasami był to tylko głos. Dziś jednak nie żałował chwili swej odwagi.
Gardłowy pomruk, przypominający odgłos rozleniwionej, drapieżnej pantery, umknął z jego ust, gdy poczuł przyjemną pieszczotę. Niewątpliwie Raidon okazał się ciekawym doświadczeniem już na początku ich znajomości, teraz jedynie utwierdzał Harunę w tym przekonaniu.
Objął go nieco mocniej, zaciskając przy tym swe dłonie na połach jego koszulki. Nikt nie dawał wampirowi przyjemności tak odważnie jak teraz czynił to nieznajomy. W jednej chwili znaleźli się na łożu, spowici w szkarłatnej pościeli, która okrywała ich dwa nagie już ciała. Krwiopijca miał niewątpliwie wielką moc... W jednej chwili przewrócił ciało kochanka na łożę, aby samemu zawisnąć nad nim.
- Tylko sen...
Wyszeptał zmysłowo do płatka jego ucha, które po chwili przygryzł delikatnie. Subtelnymi muśnięciami przeniósł się na jedną z najbardziej uwielbionych części męskiego ciała - szyję. Poza nią wielbił uda, jednakże na to czas przyjdzie później. Ujął go za podbródek, odchylając mu głowę, aby przygryźć delikatną skórę. Nie wgryzł się, jedynie przygryzł, pozostawiając po sobie senną malinkę.

Nie zareagował na jego słowa, a dopiero na brutalny gest jakim mężczyzna go uraczył. Nie czuł bólu jak powszechne stworzenie, jednakże zdawał sobie sprawę z jego istnienia. To, co działo się z nierealnym Haruną, w dużej mierze uderzało w jego rzeczywistą, siedzącą przed domem postać. Nierzeczywisty mężczyzna podniósł się nieco, spoglądając uważnie w jego oczy. Czekoladowy wzrok zdatny był do zagubienia się w nim... Jednakże teraz mieli tracić się w czymś innym.
- Różo... - szepnął z namacalną wręcz czułością, przysuwając swą twarz ku niemu, aby złożyć subtelne muśnięcie na słodkich, pełnych wargach. Delikatne, niemalże eteryczne, które dopiero po chwili przerodziło się w prawdziwą słodycz. Przeciągnął koniuszkiem języka po wrażliwszej z warg, dolnej, rozchylając lekko jego usta, w które wpił się namiętnie, niemal od razu badając fakturę jego podniebienia. Nie zamknął jednak oczu, nadal wpatrując się w niego z niesamowitą magią ale i upartością.
Przesunął dłonią po smukłym boku młodzieńca, zmierzając do zgrabnych ud, miejsca, które wielbił. Nie poświęcił mu jednak całej swej uwagi, wsuwając rękę pomiędzy nie, wędrując ku męskości, którą już po chwili drażniąco muskał opuszkami palców.

Syknął pod nosem, gdy wyrzucono go z umysłu w takim momencie. Toż to niegodziwe i okrutne! Jak mógł! A jednak, uczynił to z niesamowitą śmiałością i otwartością. Zupełnie jakby zdawał sobie sprawę z genezy zbyt wielu faktów i zjawisk, których doświadczył. Niewątpliwie, dzięki temu zachowaniu Raidon stał się w oczach wampira kimś znacznie ciekawszym niż jeszcze chwilę temu.
Zdawał sobie sprawę z faktu, że normalny sposób rozumowania będzie nakazywał odrzucić nieznajomemu te wszystkie nieścisłości, które teraz najpewniej nawiedzały jego umysł. Rano, uznałby to za incydent. A co jeśli Haruna pragnął, aby zapomniał o jego występku? Tak, to byłoby znacznie lepsze rozwiązanie, a sposób był jeden - dostarczyć jeszcze większych emocji, na które kolejnego dnia nieznajomy mógłby zrzucić wszelką niepewność. Może będzie nawet myślał, że rzeczywistość, której doświadczył była jedynie wytworem jego wyobraźni?
Westchnął, powstając z zimnych schodów, spoglądając ciemnym spojrzeniem w stronę okna, z którego najintensywniej dobiegał zapach nieznajomego. Spokojnie otworzył drzwi, po chwili wchodząc do pierwszego z pomieszczeń. Kierowany zapachem, bezszelestnie stanął w drzwiach do sypialni, spoglądając na mężczyznę w łożu.
- Pragniesz więcej?
Zapytał erotycznym tonem, krzyżując ręce na piersi, bokiem opierając się nanoszalsko o framugę drzwi. Długi płaszcz, spod którego wystawała biała koszula z żabotem i charakterystyczne spodnie z szerokim pasem, dodawał mu mrocznej, ale i kuszącej wizji. W jednej z dłoni okrytych jedwabną rękawicą tkwiła róża - szkarłatna. Skąd przybyła? Znikąd.

Haruna z łatwością mógłby unieść się gniewem za obecne zachowanie mężczyzny. Przecież winien go przyjąć z rozkosznym "Tak, oczywiście", a ten nieładnie się stawiał. Oczywiście, nie chodziło mu o kompletną uległość, a chociaż odrobinę współpracy. Musiał jednakowoż przyznać, że zachowanie Raidona było przyjemne, stanowiło pewne oderwanie się od powszechnych norm. Przyjemna rozrywka, zerwanie z rutyną i monotonią.
Nie odpowiedział na pytanie przez pewną chwilę, skupiając swe pełne zastanowienia spojrzenie na mężczyźnie. Po cóż właściwie przyszedł? Odpowiedź była wiadoma, jednakże okrutnym nietaktem byłoby rzucenie nią w twarz człowieka. Wiedział, że niektórzy negatywnie reagują na bezpośrednie sugestię.
- Sądziłem, że ci się spodoba.
Odparł, wyciągając przed siebie dłoń z różą. Pokłonił się eleganckim gestem, po czym spojrzał raz jeszcze na Ridona.
- Jestem Haruna Masaki.
Przedstawił się z niebywale kuszącym, subtelnym uśmiechem, robiąc przy tym niewielki krok w stronę mężczyzny.