Victora doprawdy ciężko było przerazić. Zdystansowany, nawet wówczas schował by niepewność przed całym światem i stanął z zagrożeniem oko w oko. Pod tym względem byli podobni - zamykali swoje uczucia pod maskami, nie pozwalając, aby ktoś naruszył ich prywatność. Zapewniało im to niesamowite bezpieczeństwo i spokój - tak było po prostu prościej, ale ułatwiało to też sytuację, w której się znaleźli. Bez obaw mogli rozmawiać.
Owszem, dostrzegł mężczyznę. Dla niego jednak ów nieznajomy był kimś zwykłym, przeciętnym. Fakt, faktem - mężczyzna niewątpliwie mógł zachwycać swoją wyjątkową urodą, jednakże Victor rozumował głębiej. Był estetą, widzącym prawdziwe piękno w duszy, nie tylko w ciele. Zwracał na nie uwagę, nazywając otoczką przed prawdziwą urodą. Dlatego też nie ośmielił się kogoś na samym początku znajomości określić mianem chociażby urodziwego. Magia spojrzenia jasnowłosego szeptała o jego sile... Tak, najpewniej ów nieznajomy jest wewnętrznie silny, choć posturą nie wskazywał na to.
- Owszem, jest chłodno.
Odparł spokojnie z naturalnym sobie dystansem. Powstał spod drzewa, odruchem sięgając po torbę. Miał okrutną tendencję do uciekania... Pojawiał się i znikał, zostawiając po sobie wspomnienie przesycone rozkosznym zapachem lilii i róż.
- Rozsądniejszym jest zaczepianie nieznajomych. Prawda, proszę pana?
Zapytał z subtelnym uśmiechem pantery - zadziornie, drapieżnie wręcz, ale bez obrazy. Stanowiło to z jego strony bardziej zachętę do rozmowy niż ucieczki.

Aby ocenić inteligencję człowieka, wystarczy rzucić mu pod nogi ironię, co sam Victor często czynił, tym samym wybierając odpowiednich sobie rozmówców. Nie lubił marnowania czasu na mało kuszącą rozmowę, a jeśli już zagłębiał się w jakiejkolwiek konwersacji, musiał być pewnym słuszności swego czynu. Na chwilę obecną stał na gruncie kompletnie neutralnym - jasnowłosy wampir nie zrażał go, ale też nie imponował mu nadmiernie. Ciemnowłosy tancerz dostrzegał pewną subtelną iskrę spojrzenia swego towarzysza... Błysk, który niewątpliwie zachęcał, szepcąc o jego tajemnicy. Niedosłownie, a ogródkami, pozostawiając miejsce na słodkie rozmyślania, chwilę zastanowienia.
- Mam nadzieję, że nie zawiodę twych oczekiwań.
Odparł ze spokojem, ale nadal znanym sobie dystansem, z którym podchodził do wszystkiego. Przyciągnął ku sobie torbę, zawieszając ją na ramieniu. Ruchem głowy odrzucił ciemne kosmyki na jedną ze stron twarzy... Przeszkadzały, ale lubił, gdy to robiły.
- Nie zamierzał.
Skłamał, owszem. Jednakże kłamstwo białe czy też czyste jest wręcz przejawem kultury w trakcie pierwszych chwil, w których osoby nie znają się na tyle, aby pozwolić sobie na całkowitą szczerość. Młodzieniec uciekał zawsze, potrzebował jedynie sekundy, aby zniknąć w rozkosznym mroku parku, zatracić swe ciało między drzewami.

Dla Victora spędzanie czasu z ludźmi było niebywale trudne. Co rusz doszukiwał się w nich kłamstw, tak pospolitej obecnie obłudy. Gdyby tylko mógł, uciekłby od plugawej rasy raz na zawsze - zaszyłby się w miejscu, w którym mógłby zacząć żyć tak, jak człowiek żyć powinien. Godnie, bez obecnych udziwnień zwanych ułatwieniami. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jaki tak naprawdę jest nieznajomy. I tym bardziej, nie wiedział nic o jego razie - wampiryzmie, który od wieków pociągał młodego tancerza swym mistycyzmem. Wierzył w wampiry? W dużej mierze tak, ale zapytany, nie przyznałby się. Widząc jednak jednego z nich, ruszyłby za nim bez krzty zastanowienia czy zwątpienia.
Odpowiedział odwróceniem wzroku. Tak znaczący gest, jednakże często mylnie odbierany. On po prostu nie wiedział, która z możliwych decyzji byłaby lepsza. Gdy jednak dostrzegł odchodzącego wampira, nerwowym gestem przygryzł dolną wargę, po czym... ruszył przed siebie, zmierzając ku niemu. Tak, to ciekawsza wizja spędzenia wieczoru.
- Czy wolno mi wiedzieć jak pan się nazywa?
Zapytał grzecznie, zatrzymując się na schodach altany, spoglądając na nią z zastanowieniem. Chwilę później przysiadł na jednej z ławek, podciągając do siebie nogi i krzyżując je w siedzie tureckim. Oparł na udach torbę, w której rozpoczął poszukiwania... Jemu niestety mróz wyraźnie dokuczał. Znalazłszy szal, obwiązał go wokół swojej alabastrowej szyi, nieświadomie uśmiechając się subtelnie, niemal niezauważalnie, ale z pewnością niebywale pięknie.
- Jestem Victor Zuna.
Przedstawił się.

- Kousei...
Szepnął w cichym zastanowieniu, mrużąc oczy. Nadało to mu wyglądu pantery - rozkosznej, drapieżnej i gotowej do ataku mimo swej delikatności. Jego głos brzmiał jak ciepłe mruknięcie, przyjemne w odbiorze, świadczące o aprobacie. 
Zgrabnym ruchem zsunął swą torbę z ud, poprawiając jedwabny szal zdobiący szyję. Stójka płaszcza mimo to stała dumnie, a on sam chował się w niej. Tak, zdecydowanie było zimno, ale też przyjemnie.
- Mam nadzieję, że nie będzie ci to przeszkadzać. Jestem zmęczony.
Zwrócił się w stronę jasnowłosego, spokojnie kładąc się na ławie. Siedzieli na dwóch osobnych, a on musiał jak najszybciej zregenerować siły po ciężkim treningu. Chciał jednocześnie zachować przy sobie obecność wampira... Tak po prostu, nie znając tego powodów.
Ciemne pasma włosów sięgały niemal samej podłogi, a on utkwił spojrzenie szarych oczu w obliczu nieznajomego.
- Noc jest piękna...
Stwierdził spokojnie, bez większych emocji.

Widział w spojrzeniu nieznajomego wiele... Przede wszystkim to, co dostrzegał w odbiciu swego lustra. Tylko oczy, mimo nadawanej im formy, umieją krzyczeć z bólu, wewnętrznych uczuć, które rozsadzają duszę, zadając jej niesamowity, okrutny ból. Tłumiąc uczucia, człowiek skazuje się na wewnętrzne cierpienie, ale i szansę, że nikt inny nie dostrzeże bólu, który go otacza. Tak bezpieczniej, jak zostało to już wspomniane.
- Dlaczego tak długo ich nie widziałeś?
Zapytał taktownie - w jego głosie brzmiało ciche zapewnienie, mówiące, że wcale nie musi odpowiadać. Victor wychowany był w niesamowicie sztywnych formach kultury osobistej - on nie umiał drażnić kogoś rozmową poprzez zejście na jej niekomfortowe tematy. Starał się zawsze okazać drugiej osobie szacunek, nawet gdy go do niej nie miał.
Zmrużył powieki, spoglądając na dach altany... Blokował dostęp do pięknych gwiazd, jednakże nie stanowił powodu rozczarowania.

Nie dostrzegł kłamstwa - bywał nazbyt naiwny, choć zdawał sobie sprawę z plugawości ludzko podobnych natur. Z drugiej strony nie chciał go widzieć. Wszak, rozmowa była niezobowiązującym, wieczornym natłokiem myśli, z którym często kolejnego dnia się nie zgadzamy. Jednakże, własne przemyślenia, czy tak jak w tym wypadku - dane osobowe, należą do prywatności. Jeśli ktoś nie chce, nie wolno jej naruszać.
Wzrok mężczyzny był jednak nazbyt uważny, krępujący dla młodego tancerza. Victor odwrócił swe spojrzenie, przysłaniając piękne, srebrne oczy kotarą rzęs. Zdany na słuch i ewentualny dotyk, niewinny i tak bezbronny, mógł zostać skrzywdzony. Był jednak - wbrew pozorom - silny i zwinny. Umiałby sobie poradzić. Nadal jednak nie dopuszczał do siebie myśli, że obcuje z Wampirem. Kochał te istoty, ale też zdawał sobie sprawę z ich niesamowitej mocy.
- Czym się zajmujesz?
Zapytał, chcąc nawiązać dialog. Kątem oka spoglądał zupełnie niewinnie na mężczyznę, zastanawiając się, do jakiego zawodu mógłby go przypisać.

- Rozumiem.
Odparł w cichym zamyśleniu dotyczącym tak naprawdę... niczego.
Nie dostrzegł młodzieńca tak szybko jak wampir, wszak - nie posiadał tych wszystkich zdolności, którymi śmiało mógł się pochwalić jego towarzysz. Jakże by mu zazdrościł, gdyby tylko wiedział! Może to było złe i niegodziwe, cieszyć się z niemożliwości umierania..., ale Victor nie wiedział. Niewiedza powoduje uśmiech, wręcz radość. Bardzo niewiele osób poszukuje tak naprawdę wiedzy na tym świecie.(...) Pytać naprawdę, to znaczy otworzyć drzwi, za którymi znajduje się trąba powietrzna. Odpowiedź może unicestwić i pytanie, i tego, kto je zadał - rzekła jedna z postaci wielu książek, które w swym życiu przeczytał.
Nieświadomie westchnął, odchylając głowę w tył i wykrzywiając szyję pod dziwnym kątem, aby dostrzec nieznajomego.
- Hm... Ktoś tu zmierza.
Zauważył w zastanowieniu.