- Bywałem w jego okolicach kilkakrotnie, na przełomie wieków. - odparł zgodnie z prawdą. Nie zamierzał grać z Ryu w podchody, ani też wychodzić jedynie z punktu widzenia przeciwnika choć jasnym było, iż w czasie sekundy mógłby go pozbawić życia. Tym bardziej zdawał się spokojny, iż miał przed sobą osobliwy charakter - nieprzewidywalny, niewątpliwie dziecinny, ale i też symbolizujący męskie przeżycia.
Mówi się, iż imię demona pozwala nad nim panować. Wyjawienie nazwiska (skądinąd, Monarsze znanego) świadczyło o dozie ufności wobec rozmówcy.
- Nie jestem Ci przyjacielem. - rzekł wyniośle, zwracając uwagę na bezpośredni zwrot, jaki rzucił w jego kierunku Ryu. Nie odpowiedział na pytanie, zadane w taki sposób. Dłoń zatrzymał obok grzywy konia, wplatając długie, blade palce w grube ich kosmyki.

Nijak nie drgnęła mimika Potomka Róży, jakoby odbijały się od niej wszelkie przejawy szczeniackiego honoru. Po chwili, każącej rozmówcy czekać na odpowiedź, skinął głową - ledwo dostrzegalnie, aczkolwiek dla wampira nie tak młodego wiekiem, wystarczająco. Oczekująco uniósł brew.

Słuszną była refleksja młodszego krwiopijcy. Nie każdy miał odwagę choćby spojrzeć w zimne oczy, cóż dopiero przedłużać obecność niepokojącej istoty u swego boku. Ryu nie oddał się pozorom, w jakie natura oblekła duszę, zrodzoną z prawdy. Aura smutku, obejmująca przywódcę buntowniczego klanu sprawiała, iż Władca w umysłowej zachłanności  zapragnął stracić kilka chwil. Ulotna myśl, niejako komplementująca Złotowłosego, nie wpłynęła na jego zachowanie, jak gdyby nie słyszał. Zgrabnym ruchem, zsynchronizowanym z subtelnym podmuchem wiatru, znalazł się za Ryu. Objął go jedną ręką w pasie, w ten sposób zachowując wygodę ich obu.

Gest Najstarszego był lekki i stalowy zarazem. Nie wykonany gwałtownie, świadczył jednak o stanowczości. Sposób, w jaki podtrzymywał Ryu Kamijo mógł postronnemu obserwatorowi także przywodzić na myśl czujność. Nigdy blondyn nie zabijał, mając wroga tyłem do siebie - za wyjątkiem chwil, w których nie plamiło to godności żadnej ze stron. Takich zaś było niewiele. Miarowe falowanie wprawiało jasne loki w lekki ruch, rozwiewając wokół zapach śmierci, jaśminu, ciężką woń męskości oraz staromodnych perfum. Dostrzegał w oddali sylwetkę domu, którego detale zdążył z zewnątrz dokładnie obejrzeć.