Uosobienie mroźnego podmuchu zimy, nieruchomo drążącego krwioobieg, wraz z nim zbliżyło się do zmrożonych bezruchem, oprószonym przyrodniczą podniosłością, okolic.
Monumentalna sylwetka mężczyzny, który poruszał się, zdając się być wrytym w ziemię, z ciekawością starca, znającego to, co poznać pragnął, weszła na polanę. Zimne oczy, choć pragnęły pustki, dostrzegły to, co odwiecznie wyostrzona percepcja podpowiedziała już minuty temu: oto intruz, pan na włościach, wampir zatrzymał się pod drzewem.
Zdumiewająco Ryu podobnym był do swego ogiera. Ciemne oczy, gładkość jakowaś, siła i smutna niewinność przesuwała się przezeń leniwie, a nieodstępnie. Jako obserwator dusz Potomek Róży tyle mógł rzec po pierwszych sekundach obserwacji. Krok, drugi - zdające się nie mieć miejsca ni w czasie, nie w przestrzeni sprawiły swoje. Stanął obok.

Drgnienie.. oddech człowieczeństwa, stłumionego w ich serenadzie. Drgnień.. Wiekuistych. Ciągłych. Rozemocjonowanych.
Drgnień...
Zdawało się, iż odpowiada wiatr zimnym, melodyjnym głosem. Tnącym uszy, słuch zaś pieszczącym najbardziej z wysublimowanych, podłych, bo uwodzicielskich form. Bezszelestne wyjęcie ostrza obiło się o akustykę poznania Kamijo niczym brzęk kowadła w pustym lochu. Przymknął oczy. Krok jeden sprawił, iż złocisty płaszcz musnął ramię Ryu, wraz z obecnością właściciela. Jak gdyby to muśnięcie mogło zabić.

Jak każdy postronny obserwator mógłby się spodziewać, usta mężczyzny pozostały zamknięte. Nie uchyliły się tej nocy na milimetr, choć głos, powinnością z nich wypadający przy ludziach, rozległ się wcześniej. Z ciekawością blade oczy śledziły mimikę siedemsetletniego krwiopijcy, podobnego do człowieka bardziej, aniżeli wielu starszych. Szarpnięcie noża przeniknęło ciszę, by po chwili zanurzyć się w głuchocie otaczającego dwie istoty, lasu. Spojrzenie, wykute z lodu, zawisło na oczach buntownika. Gdyby umysł jego nie wysyłał jednoznacznych sygnałów, analiza gestów dostarczyłaby wniosków o tożsamości Ryu.
Klan Ciernia...
Ozwała się przestrzeń głosem wokalisty znanego zespołu, tym razem nie okutym w medialne kajdany - głębszym, tęsknym, potężnym, choć cichym. Szyderczym. Posąg zaś pozostał posągiem.

Dość już miał obłudy buntowników, tak słabych, jak tylko mogli się zdać, by nie otrzymać najwyższej z kar. Tak pokornych, że niejeden wierny poddany zdawał się przy nich podejrzanym. Pragnął silnych racji, mogących zespolić ideowo państwo, przewrotnie pomocnych. Bawiła Władcę skrajna w inną, niż dotychczas powszechnie obierana, stronę, postawa Ryu. Ten jeden próbował wydać się silniejszym, aniżeli był naprawdę, walecznym, jakim po prawdzie był. Słowa nie otrzymały odzewu. Tanie szyderstwo było kiepskim wstępem do znajomości. Jego Utracona Miłość nie przybył wszak na polanę po to, by atakować. Nie zbliżył się w celu zabicia. Gdyby miał to w zamyśle, krwiopijca stałby się żałosnym pyłem, zanim zdążyłby zorientować się o sytuacji.
Kamijo uczynił krok w bok - czy też cały czas był na miejscu? Nie... Od sekund trwał już przy koniu, bokiem do 'rozmówcy'. Wyciągnął w górę dłoń, uspokajając dziką duszę zwierzęcia. Przez cały czas mroźny wzrok utkwiony był w oczach przywódcy Klanu Ciernia, niczym martwy wzrok pięknej lalki.

Ponoć królewskie życie było ceremonialną monotonią. Nie dla króla krwiopijców. Słyszał o sobie tak ciekawe fakty, iż rozrywki starczyłoby mu na wiele nocy. Noce zaś spędzał samotnie, objęty refleksją nad otaczającym go światem. Nie sposób było w takim stanie, ze zdolnością umysłu, towarzyszącą jego zachłanności, nie słyszeć jęków rozpaczy, westchnień rozkoszy, kpin i plotek. Bluźniono na temat jego wieku i siły, podawano w wątpliwość klarowne intencje. Każdego plotkarza miała spotkać adekwatna do zasług kara. Potomek Róży był nieprzewidywalna - niezwykle surowy, gdy zaszła potrzeba i miłościwy, kiedy to miłością dało się uleczyć winy.
Zignorował słowa Ryu. Położył dłoń na szyi konia, traktując go jak sobie bliskie zwierzę, jako swą własność. Tak, jak każdy mógł znaleźć miejsce w jego pałacu, tak i on posiadał wszystko, co należało do poddanych. Niezależnie od tego, czy się buntowali, czy nie. Ryu zwyczajnie nie korzystał z tego, co ofiarowywał mu Władca. Nie znaczyło to, iż Kamijo nad nim nie czuwa.

Choć skupiony był na ogierze, wzrok jego obrazował podzielność uwagi. Obarczał nim bowiem oblicze Ryu i malujące się na nim, niczym w kalejdoskopie, emocje - choć złagodzone, nadal intensywnie ludzkie. Wielu oddawało się świadomości grupowej, zyskując w ten sposób złudne poczucie bezpieczeństwa. Trudniej było się buntować w pojedynkę, łatwiej zaś przekonać się do racji, dotąd potępianych - o dziwo, wedle indywidualnego toku refleksji. Dlaczegóż więc buntownicy wyznawali w tłumie takie same idee, uznając je, każdy po kolei, za prywatne? Było to godne pogardy.
W reakcji na pytanie, zadane już w tonie rozmowy, nie zaś ataku, odparł przeszywającym powietrze na wskroś, tonem:
- Spojrzeć na Twój dom, Akatsuka-kun. Jest piękny zimową nocą.

Długa chwila ciszy potwierdziła wcześniejsze słowa Najstarszego. Złożoność estetyzmu mężczyzny o oczach z lodu polegała na tym, iż odnajdywał piękno nie zawsze w formach oczywistych. Na pierwszy rzut oka zdawał się szablonowym romantykiem, wymarzonym w fantazjach arystokratą, nie wnoszącym jednak do życia istoty obdarowanej jego podniecającą obecnością.
- Czy nie ujrzałeś go z tyłu? Niegdyś wychodził z niego taras. Na starej poręczy dostrzec można zdarcia, świadczące o obecności dziecka. Na dachu zaś odrywające się dachówki tworzą kształt silnego ramienia. Zabite deski.. Przypominają smutny uśmiech.
Spojrzał w kierunku starego domostwa. Mówił, jak gdyby opisywał swój własny dom. Z precyzją, świadczącą o spamiętaniu wielu innych szczegółów.